Een hele tijd terug alweer schreef ik een stukje over body positivity… Inmiddels zijn we alweer een stuk verder en heb ik behoorlijk wat nieuwe inzichten verworven. Zo heb ik inmiddels geleerd dat ik niet hoef te juichen over alles wat ik minder mooi vind aan mezelf. Dat iedereen die zijn/haar lichaam open en bloot online wil gooien dat helemaal zelf moet weten maar ik niet mee doe en dat helemaal prima is.

Ik heb ontdekt dat ik ook neutraal mag zijn naar mijn lijf! Mijn lijf is gewoon mijn lijf en het doet wat het moet doen, voor het grootste deel dan, want die schouder en die rechterarm van mij doen nog steeds niet wat ik wil 😉

Zo kan ik voor de spiegel staan en mijn buik beslist niet mooi vinden. Als ik body positive zou willen denken zou ik mijn hangende, dikke buik moeten omarmen en haar beeldschoon moeten vinden. Zou ik niet eens moeten twijfelen over afvallen maar haar gewoon voederen met waar ik ook maar trek in heb. Dat zou pas echt body positive zijn 😉 Ik moet mezelf vertellen dat mijn buik het huisje van mijn kind is geweest en daarom prachtig is…maar ik vind mijn buik niet prachtig, ik vind mijn zichtbare buikplooi onder mijn kleding niet mooi. Ik vind mijn hangende borsten niet mooi en ik vind de ‘flubber’ vet aan de binnenkant van mijn dijen niet mooi…

Wel ben ik inmiddels redelijk neutraal tegenover mijn lichaam. Mijn borsten hangen, dat vind ik niet gek meer, niet vervelend ook… Mijn borsten zijn nou eenmaal groter dan gemiddeld en ook mijn lijf heeft last van de zwaartekracht. Ik koop een mooie bh, hijs de hele handel op de juiste plek en ben er okee mee!

Ik zie mijn buik en ik constateer dat ik het niet mooi vind, maar het is geen buik die me fysieke problemen oplevert. Ik kan bukken, mijn veters strikken en ik heb geen loshangende huid of een onzichtbare navel. Mijn buik is gewoon mijn buik, door haar te haten zal ze niet veranderen. Dus let ik weer even op mijn calorie inname ( en dat is lastig voor iemand die het liefst elke dag hetzelfde eet, want autisme, vaste patronen en een lichte voorkeur voor speculoos op brood en patat met mayonaise ) en ik accepteer dat ik niet strak word omdat ik niet sport. Ik trek een hoge slip aan en kleding die goed past en accepteer dat ik een buik  heb die hopelijk iets gaat krimpen 😉

Ik kijk naar mijn dijen en ik zie een vervelend stuk spek, van die dijen die langs elkaar schuren en zo schuurplekken veroorzaken. Ik weet dat ik te zwaar ben, maar ook toen ikslanker was raakten mijn dijen elkaar altijd. Dus koop  ik gewoon een busje Smoovall  en draag dat jurkje! Want het stuk been onder de knie vind ik prachtig dus laat ik met liefde aan de wereld zien 🙂 In de tussentijd let ik nog steeds op wat ik eet in de hoop een paar kilo kwijt te raken.

Mijn onderkin…ik kan er niet genoeg over klagen maar ik kan ook accepteren dat ik een dubbele kin heb en mijn selfie game iets aanpassen 😉 Met make up kan ik net genoeg camoufleren om het allemaal acceptabel te laten lijken….

Maar ondanks al deze dingen die ik niet mooi en fijn vind, heb ik zelden zo goed in mijn lijf gezeten als nu!

Ik zie een paar prachtige bruine ogen in de spiegel, een rechte neus, een mooie mond met volle lippen en regelmatige tanden. Ik zie een lieve, zachte vrouw, een vrolijke moeder, ik zie mooie handen met slanke vingers, ik zie een mooie huid, een verzorgd uiterlijk, leuke vlotte kleren. Ik zie mooie slanke kuiten en enkels, smalle voeten, ik zie dat ik voor mezelf zorg omdat ik eindelijk van mezelf durf te houden.

Dat stukje zelfzorg, zelfliefde en neutraal naar mijn lichaam kijken maakt dat ik de dingen die ik minder mooi vind accepteer voor wat ze nu zijn. De liefde voor mezelf zorgt ervoor dat ik er iets aan wil doen en mijn lijf de tijd gun om te veranderen. Want dat gun ik mezelf…

Ook heb ik ontdekt dat al die vrouwen waar ik zo tegenop kijk omdat ik ze mooi, stoer, dapper, knap, slim en krachtig vind…al die vrouwen worstelen met dezelfde onzekerheden! Onzekerheid door onszelf veroorzaakt…want wie kijkt er uiteindelijk eerlijk naar al dat moois op social media en in de magazines, zonder te beseffen dat de schoonheid die we daar zien gemaakt is. Gemaakt met Photoshop, Facetune en ontzettend veel filters…we zijn vergeten dat poriën noodzakelijk zijn. Dat jukbeenderen niet bij iedereen zichtbaar zijn en dat niemand maar dan ook niemand de taille zo slank heeft dat de heupen enorm lijken 😉 Dat iedereen uiteindelijk een plooi in het voorhoofd krijgt en dat die rimpeltjes naast je ogen laten zien dat je graag lacht.

Ik hoop dat iedereen weer met milde ogen naar het eigen lijf gaat kijken en ziet wat dat lijf allemaal voor je doet 🙂

En ja…ik wil nog steeds wel mijn rechterarm laten amputeren, dat ding bezorgt me niks dan pijn 😉 Maar aan de andere kant… ik kan nog steeds mijn kind knuffelen met die arm, mijn kind optillen dankzij die arm, de schommel duwen met die arm, make up aanbrengen dankzij die arm…

Misschien moet ik wat liever gaan denken over die arm en de pijn maar accepteren voor wat het is. Mijn arm heeft namelijk wel functie…al is het niet meer de functie die hij vroeger had…sterk en krachtig zijn.

Bonsje