Sinds de eerste berichten over het Corona virus, sloeg bij mij de stress toe. Een van mijn grootste angsten is namelijk om ziek te worden, te overlijden en mijn kind in de steek te moeten laten.

Van de een op andere dag besloot ik alle risico’s uit te bannen… Geen mensen meer in de buurt te laten die mij ziek konden maken. Dus… geen huishoudelijke hulp meer, geen GGZ therapie, geen fysiotherapie… Niemand in de buurt die veel contact had met anderen, niemand die ik niet kon controleren.

En toen begon de zon te schijnen, prachtig weer… de kolder sloeg me in de kop, ik zou dat huis wel eens even schoonhouden en iedereen laten zien dat ik het wel kan!

De badkamer kreeg een grondige beurt, ontkalken van de douchecabine…hij glansde als nooit tevoren. De ramen en het houtwerk buitenom werden grondig geschrobd, voor de bovenverdieping regelde ik een nogal knappe glazenwasser. Toen ben ik binnen begonnen…alle ramen binnen gewassen, vloeren schrobben, met de stoomreiniger aan de gang….

De was hield ik ook keurig bij, man wat was ik lekker bezig…in een perfecte flow om me niet te vervelen. Want schrijven, dat lukt niet zo goed, mijn hoofd is volledig over de zeik… Ik ben totaal hyperdepiep, druk, angstig, hartkloppingen en paniekaanvallen tot de max. Stiekem huilen op de wc en weer door met poetsen.

Natuurlijk is dit het recept om tegen de grenzen van mijn kunnen aan te rennen.

Na 2 dagen als een wilde ramen te lappen en vloeren schrobben wilde ik achter ook even de ramen doen…maar mijn stomme arm wou niet meer omhoog…

Even rust en dan de volgende dag verder,dat dacht ik….

Wat er in werkelijkheid gebeurde was dat mijn lichaam besloot dat het klaar was, wat mijn hoofd niet wil geloven. Ik lag nachten wakker van de pijn, jankend verschoonde ik mijn kind. Pijnstillers hielpen niet en als kers op de taart moest de fysiotherapeut ook dicht voor mensen zonder doorverwijzing van de huisarts…

Rust is dan het enige wat nog helpt, dus rust…een dag rust, nee ik kan nog steeds niet. Kak dat achterraam ziet er nog steeds niet uit! Shit…die was moet ook nog opgevouwen en ik kan echt geen washand tillen. Koken… ik kan geen mes hanteren, de stamppot niet stampen. Hmmm het bed moet eigenlijk ook nodig verschoond en stofzuigen en dweilen wil ik ook… Oh nee, nu is die badkamer eigenlijk alweer vies….

Een week nadat ik besloot dat ik het alleen ging doen, was ik op! Stuk van de pijn, de stress en het geen ontlading kunnen vinden bij GGZ behandelaars. Maar…niemand mocht mij ziek maken, dus even tandjes op elkaar en doorbijten. Dan maar een iets viezer huis…

Vorige week was het klaar…die badkamer lachte me nog steeds uit, dat achterraam was nog steeds niet gelapt, de wasmanden liepen bijna weg en ik lag nog steeds wakker met gruwelijke pijn.

Ik besloot dat ik niet zonder hulp kan en heb de liefste A. een appje gestuurd… Kom alsjeblieft!!!

Vanmorgen kwam ze, keurig afstand houdend volgens de richtlijnen. Ik emotioneel en vol dankbaarheid, ik heb haar zo gemist! Want ze is allang niet meer de huishoudelijke hulp…ze hoort bij mijn familie.

Ik kan het niet alleen!

Wat betreft GGZ zorg…

Nog even geduld.

Ik sta op de wachtlijst voor een nieuwe behandelaar, Pi-groep stopte vrij abrupt met behandelen in de Noordoost Polder. Vanwege de Corona crisis zijn de wachtlijsten 3 keer zo lang. Behandelaars zien cliënten niet meer face to face… Ik moest telefonisch afsluiten bij mijn trauma therapeut die al wegbezuinigd was… Met medicatie moet ik het nu uit zien te zingen, bij ernstige paniek mag ik oxazepam…dit hele grapje gaat meer slachtoffers kosten dan alleen de mensen die overlijden aan Corona…

Als ik besef dat ik niet eens een schrijnend geval ben in de psychiatrie en dat al die hele schrijnende gevallen ook zonder hulp zitten…

Het is wel een beetje zo dat ik de max bereikt heb qua isolatie! Ik ben een ontzettend, niet sociaal persoon en zelfs ik mis mijn mensen… Ik mis de kapper, ik mis de fysio, ik mis psychische begeleiding, ik mis mijn vrienden, mijn opa en oma. Ik wil weer zonder angst boodschappen kunnen doen, ik ga inmiddels zelf niet meer omdat het teveel prikkels geeft. Ik wil leven….

Niet meer alleen….

Bonsje