Heel veel van jullie zullen dit met een grote grijns lezen, dat mag maar ik heb wel degelijk een serieuze ondertoon hier. Ik lig er al weken wakker van… Over een week ben ik jarig!

Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik over 7 dagen de respectabele leeftijd mag gaan bereiken van 39 jaar… Maar daarna duurt het nog maar een jaar voordat ik 40 ben!

40 jaar!!! Ik!!!! Hoe dan?! Wanneer is dit gebeurd?!

Gisteren was ik nog  15 en kreeg ik mijn eerste zoen op de dijk, tussen de schapen. Gisteren was ik ook nog 16 en beleefde ik mijn eerste grote verliefdheid. Gisteren was ik nog een kroegtijger die haar eigen kruk had in Dick’s Pub op het altijd gezellige Urk.

Vorige week was ik 25 en trouwde ik met de eerste die met me wilde trouwen. Vol onvolwassen zelfvertrouwen begon ik aan iets waar ik nog lang niet klaar voor was. Kreeg ik last van rammelende eierstokken en leerde ik dat ik het hart van iemand kon breken.

Vorige maand was ik 30, ik stond op een kruispunt in mijn leven… Een kruispunt waar ik moest beslissen. Blijf ik dit doen tot mijn 80e? Dit saaie, doelloze leven met iemand waar ik niet genoeg van hou? Wil ik de verantwoordelijkheid nemen om een hart te breken en voor mijn eigen geluk te kiezen?

Want op dat moment vond ik mezelf te leuk, te bijzonder om in een huwelijk te blijven dat niet goed genoeg was. Ik leerde dat verantwoordelijkheid nemen voor je eigen geluk ook betekend dat je iemand anders’ geluk af kan nemen. Ik leerde dat dat pijn doet… Ik leerde wijze levenslessen van mijn heftige beslissing.

Maar ik was nog zo jong….

En nu? Nu ben ik bijna over de helft! De helft van het leven….

Ik weet nog dat mijn vader een jaar van de leg is geweest tussen zijn 39e en zijn 40e. Wat hebben we daar om gelachen…

Ik begrijp hem nu zo goed! Sorry va!

Ik was nog jong en wist niet beter, dan dat het eeuwig duren zou. Ik wist niet beter dan dat mijn jeugd niet eindig was. 14 jaar en zonder zorgen, een jong en gezond lijf, aan het begin van mijn leven.

Maar nu zit ik ineens op de helft en het ergste is… Ik besef me zelfs dat ik al ver over de helft kan zijn! Leeftijdsgenoten zijn overleden, worden ziek… en gisteren waren we nog jong. Gisteren dachten we niet na over de kwetsbaarheid van het leven, over de eindigheid.

Ik ben pas moeder… sinds de geboorte van ons meisje voel ik een enorm besef van verantwoordelijkheid. Ik ben de persoon die haar moet begeleiden naar volwassenheid… Ik heb ontdekt dat je op je 18e nog lang niet volwassen bent 😉 Mijn volwassenheid heb ik ergens ontdekt in de jaren na mijn 30e, toen ik leerde verantwoordelijk te zijn voor mijn keuzes. Verantwoordelijkheid te nemen voor die keuzes…

Ik ben niet eens bang voor de dood…ik ben bang om mijn kind alleen te laten!

Bijna 40… Het besef dat mijn jeugd voorbij is en dat het leven maar kwetsbaar is. Ik vind het een hard gelag 🙁

De laatste 2 jaar ben ik bezig geweest met herstel van trauma’s…ik had het druk met het heruitvinden van mezelf. Want ik was de zelfverzekerde jonge vrouw kwijtgeraakt die ik was toen ik 30 was. De vrouw die gelukkig wilde zijn en zichzelf dat waard vond. Want ik vond mezelf zo leuk, zo waardevol, zo bijzonder…

Ik ben ook leuk, waardevol en bijzonder…voor mijn kind! Hopelijk is dit nog maar de helft en mag ik een ontzettend vrolijk oud vrouwtje worden. Zo’n vrouwtje vol wijze lessen en humor, waar mijn dochter nog lang mee kan lachen, bij mag huilen en van durft te leren.

Vroeger dacht ik dat je oud was als je 40 werd… Ik was nog jong en wist niet beter!

Als je 40 word kijk je terug naar je leven, de voorbije 40 jaar en vraag je je af wat er in hemelsnaam gebeurd is met de tijd?!

Nog een week en dan word ik 39…

Ik zal waarschijnlijk een jaar lang net zo hard piepen als mijn vader toentertijd… Ik zeg het nog maar eens… ‘Sorry va! Ik had niet moeten lachen…ik snap je nu 😉 ‘

Bonsje