Wanneer rouw en dankbaarheid hand in hand gaan

Wanneer rouw en dankbaarheid hand in hand gaan

Afgelopen dagen waren nare dagen, emotionele dagen, dagen van wanhoop, een zeker weten dat 2 mannen niet meer in leven zijn. Een enorm verdriet, maar wat een dappere mensen van de kustwacht, de marine, SOAD en de collega vissermannen.

Ze gaven het zoeken niet op…

Vandaag bereikte ons dan, na dagen van angstige onzekerheid het nieuws… Ze zijn gevonden!

Wat heeft Urk, wat heeft Nederland meegeleefd met de families van deze jonge mannen. Dagen vol proberen, uitzoeken, kansen wagen. Terwijl je weet dat er geen redding meer is, het is een bergingsactie. Wat een afschuwelijk woord voor het thuis proberen te brengen van 2 mannen.

2 mannen die zo gemist zullen worden.

Maar eindelijk duidelijkheid…de familie heeft kans om hun geliefde mannen te begraven. Waardig afscheid te nemen, ze komen thuis, ze blijven niet op zee…

Dagenlang heb ik rondgelopen met een steen in mijn maag, met ogen die brandden van tranen. Tranen waar ik geen recht op heb…het is niet mijn familie, niet mijn verdriet. Maar als je de vrouw ‘van’ kent, als ze net zo oud is als jij, als jullie allebei een jong gezin hebben…dan komt het verdriet dichterbij. Je stelt je voor hoe ze zich moet voelen….

En eigenlijk kan je het je niet voor stellen….Dit is zo onwerkelijk. Maar voor zoveel vissersfamilies bittere werkelijkheid.

De mannen die nooit meer terug kwamen, waar niemand afscheid van mocht nemen. Dat verdriet is nog ondraaglijker…

Daarom…dankbaar dat deze mannen thuis mogen komen, rouwen om het grote verlies. Dankbaar dat er zekerheid is, dankbaar dat ze een waardige begrafenis mogen krijgen. Op Urk…hun geboorteplaats, woonplaats….daar zal hun laatste rustplaats zijn, daar waar ze horen.

Ik leef mee, van een afstandje. Ik voelde opluchting toen ik hoorde dat de lichamen gevonden waren. Ik voelde kippenvel over mijn lijf, ik voelde een brok in mijn keel en tranen branden achter mijn ogen. Ik voelde ook dankbaarheid…aan de mensen die niet opgaven. De zware taak die ze moesten volbrengen.

En zij…zij die nooit meer compleet zijn. Zij kunnen rouwen, zonder onzekerheid…..

De steen op onze maag blijft nog wel even liggen, de tranen blijven nog wel even branden. Het went niet…nooit…wanneer de vis betaald word met levens van gezonde mannen. Mannen die hun gezin zouden moeten zien opgroeien, hun vrouw moeten knuffelen en koesteren. Het went nooit, voor geen enkele vissersfamilie.

Dankbaar dat je afscheid kan nemen, maar intens verdriet om wie je moet missen….voor altijd.

Bonsje

Foto: Wildrik Stoffer Urk

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: