De dag waarvan je hoopt dat je hem nooit mee zal hoeven maken. De dag waarop je leert…nooit meer.

Een heel dorp met een knoop in de maag, want iedereen weet…nooit meer.

Nooit meer thuiskomen.

Nooit meer uitvaren.

Nooit meer trots op een goede vangst.

Nooit meer verdrietig om een slechte week.

Nooit meer die kus.

Nooit meer die liefdevolle blik

Nooit meer die knuffel.

Nooit meer samen aan de kost.

Nooit meer samen in bed.

Nooit meer genieten van het gezicht van je kinderen als ze hun va zien.

Nooit meer die fijne gesprekken onderling.

Nooit meer die grapjes die alleen jullie samen snappen.

Nooit meer samen lachen.

Nooit meer samen naar de kerk.

Nooit meer samen een team.

Nooit meer samen als gezin.

Kinderen nooit meer hun vader.

Jij nooit meer jouw man.

Nu rest er onzekerheid….

Mogen ze afscheid nemen, krijgen ze die kans….

Stel je eens voor….Dat je weet, na een dag vol spanning, vrees en hoop. Een dag vol gebed en verdriet, een dag vol samenwerking en verbinding….

Dat je weet…nooit meer samen. Alleen oneindig pijn en verdriet….

Nooit meer compleet.

Niet voor te stellen, toch zo ontzettend waar.

De angst van een trotse vissersvrouw….

Straks rest er een naam op een steen bij het monument. Wij gaan door met leven, we vergeten het zelfs, denken er niet meer zo vaak aan. De knoop in onze maag verdwijnt op den duur. Anderen die het gevoel kennen gaan weer door dezelfde hel als toen. Het verdriet zo rauw en vers. Vol dankbaarheid kijk ik naast me….

Maar zij weet…nooit meer echt gelukkig.

 

Foto: Wildrik Stoffer.