Later als ik groot ben

Later als ik groot ben

Iedereen herkent het wel, de grote dromen van een kind. Later als ik groot ben dan word ik….

Moeder

Brandweerman

Visserman

Politieagent

Juf

Kapster

Kraamverzorgster

Zuster

Astronaut

Buschauffeur

Allemaal droomberoepen van de kinderen uit mijn jeugd, want later als ze groot zouden zijn…dan zouden die dromen werkelijkheid worden.

Ik vraag me wel eens af, wie heeft zijn kinderdromen waargemaakt? Wie heeft zijn ‘later als ik groot ben’ bereikt? Ik ken er een paar maar de meesten volgden het pad van het leven, kregen te maken met teleurstellingen of kozen verstandig in plaats van voor hun droom. Hoeveel mensen zijn gelukkig geworden in de droombaan die ze hadden als kind?

Ik had grote dromen.

Ik zou kunstenares worden, archeoloog, schoenenontwerper, de kunstacademie doen, lijkschouwer, pedicure, schoonheidsspecialiste, oh ja…theologie wilde ik ook studeren! Allemaal grote dromen voor een klein meisje.

Ik bleek weinig getalenteerd in de schone kunsten 😉 Op school liep ik tegen het leven aan, toen een dromer…nu diagnose ADD. Toen gepest en depressief, levend in mijn eigen bubbel met de concentratieboog van een goudvis. De talenten, de intelligentie…het zat er wel maar het kwam er niet uit.

Van het beloofde wonderkind dat naar het VWO ging om het te maken, het kind met de grote dromen. Van dat kind kwam niks terecht, maar altijd dacht ik…later als ik groot ben 🙂 Wacht maar! Ik zal het jullie laten zien! Van het VWO, ging ik een stapje terug naar de Havo, ik paste mijn droom iets aan. Ik zou Fysiothereute worden, ik zou mensen helpen. Helpen met beter worden, want helpen is iets waar ik goed in ben.

Maar ja, die vogels die voorbij vlogen, dat liedje op de radio, de pukkel in de nek van de jongen die voor me zat, het portret wat op dat moment getekend moest worden…mijn cijfers werden er niet beter van en dat is voorzichtig uitgedrukt 😉 Ik ontwikkelde zeer ernstige faal angst. Ik kan dat toch niet, stop er maar mee, jij kan niks, daar hoef jij niet aan te beginnen…

Uiteindelijk ben ik met een Mavo diploma van school gekomen, zonder enig idee wat ik daarmee moest. Mijn nichtje had een doel, het nichtje waar ik nogal tegenop keek. Want zij durfde alles, dacht ik. Zij ging vis fileren en geld verdienen, ik besloot dat dus maar eens te proberen. Visjes fileren was ik niet zo goed in, verliefd worden wel….

Geld verdienen en kunnen kopen wat je wil is lekker als je 16 bent en zo ben ik blijven hangen in de vis, in schoonmaakbaantjes. Mijn dromen? Die waren voor later, als ik groot was.

Uiteindelijk heb ik ook het pad van mijn leven gevolgd. Ik deed wat iedereen deed, ik dronk in het weekend teveel, ik had foute vriendjes, ik spaarde een prachtig spaarpotje op en ging samen met een vriendin een appartementje delen. Daarna trouwde ik, probeerde ik een gezin te stichten, we hadden een koophuis en een auto op de oprit. Een droomleven…

Tot de droom uiteen viel en ik nog niet groot genoeg bleek te zijn voor dat later, voor huisje, boompje beestje.

Mijn huisje, boompje, beestje, kindje en huwelijksgeluk heb ik gevonden, ik heb ontdekt dat ik er groot genoeg voor ben. Ik ben een verrekte leuke mama, een lieve zorgzame vrouw. Ik was er alleen iets later klaar voor dan de rest van mijn vroegere klasgenootjes 😉

De dromen over later bleven en ik bleef mezelf vertellen dat het vergeefs was, ik kan toch niets, ik ben een mislukt geval, dom, niet goed genoeg, niet slim genoeg, leren kan ik niet meer, heb ik nooit gekund.

Tot ik dus een diagnose kreeg…

ADD, een concentratiestoornis….wat werd er veel helder! Ik krijg medicatie, rust in mijn hoofd, therapie en een klein beetje geloof in mezelf.

Ik betrap mezelf op grote dromen, theologie studeren blijft terug komen. Toen ik tegen mijn therapeute zei dat ik maar moest stoppen met dromen omdat ik nu te oud ben en inmiddels groot en later nu is. Zei ze iets wat me trof….’Lieve Bonsje, hoe oud ben je?’ 38 was mijn antwoord. ‘Weet je’ zei ze, ‘ik was 38 toen ik ging studeren, orthopedagogie, ik ben gelukkig, ik heb de mooiste baan die er bestaat. Ik help mensen en ik voel me niet oud.’ Ik dacht aan mijn fysiotherapeute die eigenlijk medicijnen had willen studeren maar niet werd uitgeloot voor de studie. Zij ging op haar 45e nog psychologie studeren.  Zonder de remmende gedachten dat ze te oud was, dat ze het toch niet kon. Ze had een droom, en doel en gaf niet op.

Ik besef : later als ik groot ben is nu!

Wat wil ik worden nu ik groot ben?

Bonsje

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: