Iedereen weet natuurlijk wel dat het een hele tijd heeft geduurd voordat ik zwanger werd van Lieve. In mijn hoofd had ik dus een zwangerschap enorm geromantiseerd en was een beetje teleurgesteld door de realiteit 😉 Maar nu Lieve bijna een half jaar is weet ik ineens weer wat ik bijzonder vond, waar ik van genoot en waar ik ook vooral niet van genoot.

Wat ik vooral niet mis:

• De enorme misselijkheid zonder over te moeten geven
• De vermoeidheid
• Positiekleding
• De voortdurende trek in of fruit of frituurvoer
• De nesteldrang
• Het niet op je buik kunnen slapen

De misselijkheid en vermoeidheid zal natuurlijk iedereen kunnen begrijpen 😉 Dat is gewoon ruk, niemand houd van ziek zijn. Maar positiekleding? Dat zullen velen niet met me eens zijn 😉 Ik lees juist heel vaak dat moeders hun positiejeans nog een tijd doordragen, gewoon omdat ze het zo lekker vinden zitten. Ik vond positiekleding juist heel erg saai, omdat ik een plussize mama ben is er weinig tot geen keuze en gewone kleding een maatje groter kopen was geen optie omdat ik wel een hele mooie ronde buik had.

Cravings….ik heb er geen goed woord voor over 😛 de trek in fruit was heel gezond en eigenlijk ook wel lekker maar dat ik ineens een grote voorkeur voor gefrituurd voedsel had was wel een dingetje. Ik was ineens verzot op kipnuggets van de vergulde M, eigenlijk alles van de vergulde M. Normaal vind je mij daar niet hoor…. de snackbar op Urk heeft veel lekkerder frituurvoer 😉 Eigenlijk vond ik bijna alles vies en stinken, koken was niet te doen en ik wilde alleen krokante dingen eten. Zwanger zijn is best raar, het viel me enorm mee dat ik uiteindelijk maar zo weinig kilo’s aankwam tijdens de zwangerschap!

Nesteldrang…man, man,man wat was ik idioot! Waar ik normaal redelijk relaxed ben qua huishouden, een beetje lui zelfs…Tijdens mijn zwangerschap dweilde ik de plafonds, besloot ik ’s avonds om de plinten voor de 4e keer die week schoon te maken en bleef ik bezeten met mijn stofdoek rond rennen…waar haalde ik de energie vandaan terwijl ik zo moe was?!

Niet op je buik kunnen slapen terwijl je een buikslaper bent…dat is echt kak! Heel lang, wel tot de 7e maand kon ik gewoon op mijn buik liggen omdat het een mooi klein buikje was en ik de placenta voor had liggen maar op een gegeven moment werd het buikje echt wel een buik en heb ik nachten liggen draaien. Zodra ik thuis kwam uit het ziekenhuis na de geboorte van Lieve heb ik eerst een lekker ouderwets tukje op mijn buik gedaan…dat litteken van de keizersnee kon me op dat moment echt niet schelen!

Wat mis ik dan wel?

• De verwachting
• De voorpret en voorbereiding
• Het bewegen van mijn kindje
• Het feit dat ze toen nog alleen van mij was
• mijn volle bos met haar
• Het fantaseren over hoe het gaat zijn

De verwachting, de voorpret en de voorbereiding…zodra je de 12 weken bent gepasseerd durf je voorzichtig spulletjes te gaan kopen en na te gaan denken over kleuren voor de babykamer. Het is zo mooi om een plekje klaar te maken voor je kindje, of je er nou heel veel geld aan uit geeft of het low budget doet…je doet het met zoveel liefde! Wij hebben het heel low budget gehouden, financieel zitten wij natuurlijk niet enorm ruim maar het feit dat dit het laatste kindje is maakte ook dat we geen duizenden euro’s uit wilden geven. Toch hebben wij het mooiste, liefste, gaafste en stoerste kamertje ooit gecreëerd. Met veel krijgertjes, uren werk en wat verf en maffe deco hebben wij een kamertje voor Lieve gemaakt wat helemaal bij ons past en waar we ontzettend veel complimentjes over krijgen.

Het bewegen van je kindje in je buik…je kan je er geen voorstelling van maken hoe dat moet zijn tot je het voelt. Het was het mooiste en bijzonderste gevoel wat ik ooit mee heb mogen maken! Leven wat in jou groeit….

Tijdens je zwangerschap is je kindje nog alleen van jou, je hoeft het met niemand te delen. Je praat ertegen, je zingt ervoor, je aait over dat kontje wat je omhoog ziet steken en kietelt onder een voetje…Niemand anders kan dat voelen, alleen jij en dat is fijn! Je bouwt al aan een onverwoestbare band met het kindje in je buik, het kindje wat je al zo goed blijkt te kennen als het geboren is. Zo werd Lieve altijd rustig in mijn buik als ik over haar kontje wreef en vind ze dat nu nog steeds heel fijn. Ook een bepaald liedje wat ik graag zing blijkt haar altijd weer te kalmeren bij verdrietjes of extreem druk gedrag.

Mijn volle bos met haar…ja, die mis ik echt 🙂 3 maanden na de geboorte van Lieve begon het…mijn haar ging uitvallen…met bossen tegelijk. Ik weet dat het normaal is omdat je tijdens je zwangerschap door de hormonen weinig tot geen haarverlies hebt en het haar er toch uit moet vallen maar jeetje…moet dat nou met zoveel tegelijk?! 😉 Ik slik er inmiddels een vitaminepreparaat voor en heb het gevoel dat het helpt maar misschien is dat ook alleen omdat ik het graag wil geloven 😉 Anyway…ik mis het hebben van veel haar!

Je fantaseert hoe het gaat zijn, zo’n kindje. Dat kindje wat je samen met je geliefde groot gaat brengen, op wie lijkt ze? welke karaktertrekjes heeft ze van wie? Niets kan je voorbereiden op de werkelijkheid! De enorme verliefdheid die je overvalt als je je kind voor het eerst ziet, de vertedering, elk huiltje, kleine vingertjes en teentjes…de perfectie van zo’n klein minimensje. De enorme vermoeidheid die je overvalt bij de nachtvoedingen, de krampjes, het niet meer weten wat je nog kan doen om het beter te maken voor je minime. Het feit dat je ondanks die vermoeidheid gewoon kan functioneren…Het groen zien van jaloezie als een ander jou kindje, dat kindje wat alleen van jou was ineens vasthoud. Die jaloezie had ik ook niet aan zien komen…mamaleeuw werd gelijk met Lieve geboren! Inmiddels gaat dat wat beter gelukkig want ze heeft natuurlijk ook een papa, zusjes, en opa’s en oma’s, tuttes, bupes en neefjes en nichtjes en iedereen is net zo verliefd als ik ben 😉

Bonsje