Genieten he!

Genieten he!

Geniet er van!

Die liefdevolle wens en opdracht kreeg ik van heel veel mensen toen ik net zwanger was. Om eerlijk te zijn vond ik zwanger zijn helemaal niet fijn. Natuurlijk heb ik genoten van het bijzondere, van de schopjes in mijn buik en het bewegen van mijn kindje. Ik was trots op mijn groeiende buik maar genieten deed ik niet…dacht ik.

Achteraf heb ik wel degelijk genoten, van het gevoel van nieuw leven, van de voorpret, van het spulletjes en kleertjes kopen en van het inrichten van de babykamer.

Ik had alleen zelf een te grote lading aan het genieten gegeven. Ik dacht dat ik op een grote roze, zachte fluffy wolk van geluk moest rondzweven en dat deed ik gewoon niet. Ik was vooral ziek en had pijn in mijn lijf, dus ik genoot niet en voelde me daar rot en schuldig om. Want…ik had toch eindelijk waar zoveel wensmama’s nog steeds op moeten wachten!

Toen Lieve geboren was kreeg ik weer de opdracht om toch vooral te genieten, dus weer dezelfde druk….

Maar ik vond het zwaar, het huilen, de gebroken nachten, de krampjes, het nog niet kennen van je kind, de enorme verantwoordelijkheid de me als een donderklap overviel….

Het viel allemaal tegen, ik mistte de geboorte van mijn kind, ik moest in het ziekenhuis blijven, de borstvoeding mislukte…

Man wat voelde ik me een waardeloze moeder en ik genoot ook nog nergens van!

Totdat mijn moeder iets heel waardevols zei…

Ze liet mij weten dat ik mezelf veel te veel had voorgesteld van dat grote genieten, dat ik een heel verkeerd beeld had gekregen. Ik verwachtte te zweven op diezelfde grote roze, zacht wolk van geluk.

Want ik genoot wel!

Ik genoot van het gevoel om dat kleine lijfje tegen me aan te voelen, van haar geluidjes, van het feit dat ze stil werd als ik haar tegen me aan hield. Ik genoot van het ontspannen lijfje als ik haar in bad deed, ik genoot van haar eerste lachje, van het feit dat ze zo goed groeide. Ik glom van trots toen ze met 5 weken al doorsliep!

Ik heb mezelf te veel onder druk gezet om te genieten, ik dacht dat ik de enige was die de eerste weken zo zwaar vond, dat ik niet normaal was 😉 Maar toen ik er over ging praten kwam ik er achter dat eigenlijk alle moeders met deze gevoelens worstelen. Je vergeet het alleen zo snel en wat blijft hangen is inderdaad het grote genieten!

Ik geniet me de rambam van ons meisje, van haar ontwikkeling, van de band die ze met haar vader heeft, van haar schaterlachjes en het feit dat ze zoveel vertrouwen in ons heeft…dus ook in mij, haar moeder 🙂 Ik verschoon vol vreugde de meest ranzige luiers en ik vind ze niet eens stinken. Ik zit elke dag vol kotsvlekjes en vlekken van kwijl en hapjes en het kan me niet schelen! Ik ben trots, want ze is de mooiste baby die ik ooit gezien heb. Ik ben op een andere manier verliefd geworden…op haar papa omdat hij zo’n ontzettend leuke vader is. En ik ben verliefd geworden op een manier die ik me nooit eerder voor had kunnen stellen…verliefd op mijn kind.

Ze is zo bijzonder…het is zo bijzonder om haar moeder te mogen zijn.

Bonsje

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: