Je leeft maar heel kort,
Maar een enkele keer.
En als je straks anders wilt kun je niet meer.
Mens, durf te leven.

Vraag niet elke dag,
van je korte bestaan.
Hoe hebben m’n pa en mijn grootpa heeftt gedaan.
Hoe doet “˜t m’n neef of hoe doet “˜t m’n vriend.
En wie weet hoe of dat dan de buurman weer vindt.
En wat heeft het fatsoen voor geschreven.
Mens, durf te leven.

De mensen bepalen de kleur van je das,
De vorm van je hoed,
En de snip van je jas.
En van je leven.

Ze wijzen de paadjes waar langs je mag gaan.
En ze roepen o foei als je even blijft staan.
Ze kiezen je toekomst, ze kiezen je werk.
En ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk,
En wat je aan de armen moet geven.
Mens, is dat leven ?

De mensen ze schrijven je leefregels voor,
Ze geven je raad en ze roepen in koor :
Zo, moet je leven.
Met die mag je omgaan,
Maar die mag je om gaan maar Die is te min.
En die moet je trouwen al heb je geen zin.
En daar moet je wonen dat eist je fatsoen.
En je wordt genegeerd als je “˜t anders zou doen.
Alsof je iets ergs had misdreven.
Mens, is dat leven ?
Het leven is heerlijk,
Het leven is mooi.
Maar vlieg uit in de lucht,
En kruip niet in een kooi.
Mens, durf te leven.

Met je kop in de hoogte,
En neus in de wind.
En lap aan je laars
hoe een ander het vindt.
Houd een hart vol van warmte,
En van liefde in je borst.
Maar wees op je vierkante meter een vorst.
Wat je zoekt kan geen ander je geven.
Mens, durf te leven.
Mens, durf te leven

Tekst van Jean-Louis Pisuisse

Durven we eigenlijk wel echt voor ons zelf te kiezen? Of houden we altijd rekening met wat een ander dan vindt?

Ik zelf heb heel erg last van het laatste, terwijl ik dit toch echt heb uitgezocht als lijflied 😉

We durven maar zelden ons eigen pad te kiezen, want iedereen vind daar iets van en we willen liever niet opvallen.

Zo moet ik na 10 jaar wachten op deze zwangerschap, vooral blij zijn en genieten… vindt een ander! Dat ik me bijna de hele zwangerschap beroerd heb gevoeld, dat mag ik niet zeggen want dat is niet sociaal geaccepteerd.

Na een echtscheiding moet je stil in een hoekje gaan zitten en zielig zijn… vindt een ander, want dat is wat ze begrijpen. Als je je hoofd weer omhoog wil steken en kiest voor geluk vinden ze dat eng. Dat is niet hoe het hoort, jij moet zielig zijn 😉

Tuurlijk mag je praten over je ziektes als reuma en kanker, dat is heel sociaal geaccepteerd. Iedereen is begripvol en wil een luisterend oor bieden, klaar staan om te helpen want dat geeft ze een goed gevoel. Praat jij over je onzichtbare ziekte zoals depressie, verslaving of chronische pijn dan is dat eng. We vermijden dat liever…hou vooral je mond over wat je voelt want ik kan er niet mee omgaan 😉 Verslaving is een keuze en depressie bestaat niet… veel liever roddelen we over de mensen die worstelen met hun verslaving of depressie en er niet over kunnen praten. Helpen? Hoe dan? Terwijl we niet veel meer hoeven te bieden dan een luisterend oor en een begripvolle schouder!

Zit je vast in een liefdeloos huwelijk maar doet je partner niks geks waardoor je een excuus hebt om hem te verlaten? Waag niet dat je kiest voor je eigen geluk 😉 Daar heeft iedereen wat over te zeggen…want iedereen weet beter hoe jij je hoort te voelen dan jij zelf. Voelt een vriendschap niet meer fijn? Doe maar net alsof, want stel je voor dat er gevraagd word om een reden waarom je niet meer met diegene door een deur kan….

Zo vind iedereen overal wat van en is niemand op zijn eigen vierkante meter een vorst….

Durf je wel voor jezelf te kiezen? Kies je voor geluk? Want iedereen wil toch gelukkig zijn! Waarom vinden mensen het zo raar als je je eigen leven wil leven, wil kiezen voor jezelf? Waarom is dat zo vaak een reden om iemand in het verdomhoekje te stoppen? Niemand wil bij de massa horen maar bijna iedereen vind het moeilijk om met mensen om te gaan die van de massa afwijken 😉

Sociale controle, soms een zegen en soms een vloek.

Bonsje