Deze week is  het European Fertility Week. Ook ik ben ongewenst kinderloos. Eerder schreef ik dit blog voor http://Kinderwensbloggers.com . Omdat dit nog steeds heel actueel is in mijn leven (dat verandert nooit) wil ik dit blog ook op mijn eigen stukje www delen.  Er is behoefte aan meer openheid en begrip en met mijn verhaal wil ik daar graag aan bijdragen.

Mijn Lege Buik

27 was ik toen mijn verhaal begon. 2 jaar getrouwd dus volgens de norm werd het wel tijd…

Ik wist al dat mijn zwangerschap via het ziekenhuis moest gaan starten, mijn toenmalige partner heeft op jonge leeftijd kanker overwonnen. Wat hadden we een lol om “ons diepvrieskindje”. De arts had ons verteld dat we met die 10 rietjes sperma wel een heel leger kinderen konden krijgen. Vol goede moed gingen we er dus voor, dit zouden wij wel even fixen!

Spuiten in huis en eindelijk mocht ik beginnen, man wat was het eng die eerste naald! Huilend op de rand van het bed, met mijn ogen dicht en op goed geluk in mijn bovenbeen geprikt. Toen kon ik nog niet weten dat ik weken later gewoon in de blauwe plekken zou prikken 😉 Alle bijwerkingen kwamen voorbij…en dat terwijl ik heel bewust de bijsluiter niet had gelezen. Wat had ik een opvliegers! Omdat ook niet iedereen wist van mijn ivf traject werd ik voor gek versleten met mijn opvliegers ;).

Na 6 weken prikken was het dan eindelijk zover! We gingen 2 eicellen oogsten! Alweer ging ik vol vertrouwen dit avontuur aan, in de bijsluiter stond immers dat het zou voelen als een stomp in de onderbuik en ik was geen mietje. Nu nog, 8 jaar later stromen de tranen over mijn wangen als ik aan dat moment denk….. De ongelooflijke pijn, het niet weg kunnen rennen, de blinde paniek… Eicelpuncties worden in Nederland nog steeds niet onder narcose uitgevoerd, een barbaarse methode vind ik het!

1 slechte emmy werd teruggeplaatst en daarmee begon het verhaal van de teleurstelling, de eenzaamheid, het wachten, het toch ongesteld worden, het verdriet en het niet met elkaar kunnen praten. Het sperma bleek toch aangetast te zijn door de kanker, en het jarenlang ingevroren zijn. Hadden ze ons dit eerder verteld was ik er waarschijnlijk niet eens aan begonnen.

Intussen was mijn jongere zusje wel via een ziekenhuis traject zwanger geraakt, en wat was iedereen blij. Ik voelde me eenzaam, ik wilde het geluk niet verstoren met mijn gezeur en mijn kwaaltjes en verdrietjes. Thuis bij mijn partner kon ik er ook niet over praten, hij raakte in paniek als hij mijn tranen zag. Blij was ik toen mijn mooie nichtje werd geboren, maar wat ben ik boos geweest op mijn zus, ze had een vreselijke zwangerschap waarin ze 9 maanden misselijk was. Maar ik was toch jaloers en kon haar geklaag over het misselijk zijn niet verdragen 😉

Eenzaamheid is het gevoel als ik denk aan mijn ivf-icsi traject…en schaamteloosheid! Wat ook niemand je verteld is dat het niet meer raar is om mensen tussen je benen te laten kijken, om het normaal te vinden dat iedereen je daar aanraakt, je broek uit te trekken voordat iemand je dat vraagt 😛 Normaal is het om vieze stinkpillen in je vagina te moeten duwen, waardoor je je de hele dag vies en plakkerig voelt, je lacht er om, grenzen vervagen….

Intussen raakte ik de relatie met mijn man kwijt, wij konden elkaar in het verdriet niet meer vinden. Achteraf weet ik dat het nog nooit helemaal goed heeft gezeten tussen ons, maar wat voelde ik me door hem in de steek gelaten L Hij deed alle juiste dingen voor de buitenwereld, hij haalde ijsjes voor me en vertelde hoe stoer ik wel niet was. Hij lachte als er grove grappen werden gemaakt door ‘vrienden’ die me wel even hun zaad wilden doneren, zij hadden zich namelijk al bewezen…. Ik kromp ineen van verdriet voor hem, dat ze hem zo beledigden en om de kortzichtigheid. Hij bleef vriendelijk als mensen zeiden “dan adopteer je toch”. Laaiend van woede werd ik om zulke opmerkingen! Alsof je zo even een baby gaat kopen, alsof dat geen enorm moeilijk traject op zichzelf is. Thuis veranderde mijn naar de buitenwereld zo vriendelijk man, weer in de boze, teleurgestelde persoon die de ivf hem maakte. Deal er maar eens mee….

De laatste poging heb ik gedaan omdat ik het af wou maken, ik wilde later geen spijt hebben. Ook dit liep weer uit op een drama! Zwaar overgestimuleerd met 32 follikels moest ik 2 weken verplichte bedrust houden. Ook nu stuitte ik weer op enorm onbegrip… mijn werkgeefster (een vrouw nota bene) vond dat ik maar moest komen werken, want dit was toch mijn eigen keus! Dat was het moment dat ik ontslag nam. Ik ging weer op Urk in de vis werken, daar is het normaal dat je graag een kind wil.

6 heerlijke dagen was ik na poging 3 over tijd… Die hoopvolle verwachting eindigde in een plas bloed op de wc.

Ik viel in een gat…daar zat ik, bovenop de scherven van mijn uiteengespatte droom met een bloedend hart, niet wetend hoe ik mijn leven verder moest leven. Ik moest toch door… ik kon niet stoppen met ademhalen. Ik pikte het als mensen vroegen waarom ik nog geen kinderen had, dat ik nu toch eens moest stoppen met de pil, of pleegzorg geen optie was….

Ik was zwaar depressief, kon met mijn man niet praten…Ik heb het buiten mijn relatie gezocht. Dat betekende uiteraard het einde van ons huwelijk. Wat ben ik kwaad en verdrietig geweest toen mijn ex ineens wel met me kon praten. Waarom heb je dat nou niet eerder gedaan! Nu was het te laat 🙁

Niet veel later kwam ik mijn liefde tegen 🙂 Wat een verademing, een man met wie ik kon praten, zijn eerlijkheid en gevoeligheid liet me als een blok voor hem vallen. Het hielp stiekem ook wel een beetje dat hij al 3 dochters had. Binnen 5 maanden woonden we dolverliefd samen. Na een jaar besloten we tijdens een romantisch diner om er samen voor te gaan! Hij heeft al 3 mooie dochters maar met mij durfde hij het nog wel een keer te doen.

Wat hebben we een lol gehad die eerste tijd, we gingen een baby’tje krijgen… Vrijen was een feestje!

Na 4 maanden was vrijen geen feestje meer 😉 Ik viel in de bekende valkuil, ik ging als een bezetene mijn cyclus bijhouden en mijn lief moest klaarstaan als ik een ei had…weg romantiek! Na een jaar toch maar langs de huisarts die ons doorstuurde naar de fertiliteitsarts. Na wat testjes bleken we allebei reuze gezond en vruchtbaar te zijn….’ Ga thuis nog maar een jaartje klussen en probeer wat af te vallen’ was het advies. Het voelt alsof mijn lichaam me in de steek laat, ik faal in mijn vrouw zijn, ik kan geen kind krijgen. Weer een depressie….

Ook nu stuitte ik weer op enorm onbegrip, een oma die mijn kinderwens maar belachelijk vond, lief had er immers al 3! Goedbedoelde opmerkingen dat het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn is…JOH!!!’ Weet je dat baby’s ook poepen en janken’… JOH!!! ‘Ik ben jaloers op jou vrijheid, je kan altijd gaan en staan waar je wil’…leuk hoor maar toch wil jij ook nog wel een kindje.’ Je maakt je veel te druk, laat het los en je zal zien dat je zo zwanger bent’….Fijn dat mensen dat met je willen delen, vooral als ze een mooie dikke babybuik hebben 😉 Het helpt alleen geen fluit! Jullie zijn mama en ik niet! Zelfs mijn lief is geen echte wensouder, hij heeft al 3 mooie dames en geeft ook toe dat zijn kinderwens vervuld is. Hij doet dit voor mij…. Eenzaam, dat is hoe het voelt om wensmoeder te zijn. Ik vraag me ook af wat nu het doel van mijn leven is? Ik zal geen oma worden… Ik ben een liefdevolle stiefmoeder maar die meiden gaan altijd weer naar mama. Ik ben tante van 2 leuke meiden en daar geniet ik van, maar later gaan zij met hun kinderen naar mijn zus 😉 Ik eindig waarschijnlijk oud, rimpelig en chaggerijnig in eenzaamheid.

Gelukkig herkende ik nu de valkuil en het gevaar waarin ik mijn relatie bracht. Ik heb besloten er mee te stoppen! Geen gedokter en geen verplichte seks op het juiste moment. Ik ben 35 en de jaren gaan inderdaad tellen, het word niet makkelijker om zwanger te raken, straks over 5 jaar kan het echt niet meer. Maar ik vind mijn fijne huwelijk zoveel belangrijker! Deze man is de liefde van mijn leven, dat gevoel wil ik niet kwijtraken. We zijn zo gelukkig samen J En toch…toch blijf ik elke maand hopen, toch blijft het gevoel van eenzaamheid. Je hoort er niet echt bij als je geen kindjes hebt, je kan namelijk toch niet mee praten. Ook lijken moeders zich schuldig te voelen tegenover mij, dat vind ik echt het ergste gevoel dat er is. Ik gun het mezelf al zo om een kind te krijgen, dan kan ik het jou toch niet misgunnen! Natuurlijk ben ik jaloers, maar dat begrijpen jullie ook wel. De meeste wensmoeders willen ook niet met je praten, die zitten ook vast in hun eigen gevoel. De omgeving waarin ik leef overheerst toch schaamte, je voldoet toch niet helemaal als je lichaam je op die manier in de steek laat. We praten er liever niet over. We willen niet falen….

EENZAAM dat is hoe ik me voel. Mijn buik blijft leeg…

Bonsje