Mama en Ritalin.

Mama en Ritalin.

Zo heel af en toe post ik op mijn Social Media nog wel eens iets over mijn struggles met ADHD. Niet zo heel vaak meer want het blijkt dat iedereen beter weet wat ik moet doen dan mijn artsen en ik.

Mindfullnes, yoga, accepteren dat je druk bent, stoppen met labels plakken, stoppen met diagnoses zoeken, je zorgen bij de Heer brengen, kamillethee drinken, wandelen, sporten…

Allemaal goedbedoelde adviezen, van mensen die mijn leven niet hoeven te leven. Mensen die hier niet in huis wonen, geen idee hebben hoe het daadwerkelijk met mij gaat. Hoeveel last ik daadwerkelijk heb van ADHD, want inderdaad! Ik ben geen ADHD’er, ik heb ADHD en ik ben mama van een peuter.

ADHD belemmert me in alles! Het is het vervelende dingetje in mijn hoofd waardoor ik alle focus mis. Het is dat dingetje in mijn hoofd waardoor er de hele dag en nacht een klein kinderkoor in mijn hoofd liedjes zingt op het allerhoogste volume. Het is dat dingetje in mijn hoofd waardoor ik met 1000 dingen tegelijk bezig ben waardoor ik totale chaos in huis crëeer. Waardoor ik nooit iets af maak, omdat ik alweer met het volgende bezig ben. Waardoor alle kastjes open blijven staan en ik regelmatig mijn kop stoot aan al die openstaande deurtjes. Het dingetje in mijn hoofd waardoor het daarbinnen zo druk is dat mijn fysieke Bons, totaal uitgeput op de bank zit.

Het maakt me moe! Doodmoe maar slapen lukt me niet.

Het maakt me ongeduldig, chaggerijnig, ongecontroleerd, een ongeleid projectiel.

Het maakt dat ik dingen zeg die ik niet had moeten zeggen, dingen die ik totaal anders bedoel dan wat er uit mijn strot komt.

Het maakt me een zeer onprettig, driftig mens!

Het maakt dat ik mijn grootste kracht als moeder en vrouw verlies. Mijn geduld en humor, mijn vermogen om met mijn kind mee te bewegen, mijn vermogen om haar dingen uit te leggen ik raak het kwijt. Ik kan niet meer schakelen en ben daardoor boos en gefrustreerd, want waarom kan ik niet wat andere moeders wel kunnen?!

Gelukkig is er Ritalin!

Ritalin maakt alles beter!

Ritalin geeft mij rust in mijn hoofd, focus in mijn leven. Ritalin maakt dat ik mijn kind kan handelen, mijn structuur kan houden en het maakt dat ik in beweging kan komen en wakker ben.

Ritalin… met al zijn bijwerkingen, het red mijn leven!

Want ja, die bijwerkingen zijn er en ze zijn niet fijn! Misselijk, klemmende kaken, droge mond, rebound, hoge hartslag en een verlaagd libido zijn allemaal bijwerkingen die me dwarszitten.

Het zat me zo dwars dat ik er een tijdje mee stopte.

Binnen 2 dagen sliep ik niet meer, ook niet met medicatie. Ik begreep waarom ik vroeger altijd met de radio aan sliep, want de hele nacht “hee Pippie Langkous, falderie faldera falderhopsassa.” en de rest van Lieve’s Spotify afspeellijst maakt je gek! Ik schreeuwde tegen mijn kind, liep om half 4 ’s middags nog in pyjama met ongepoetste tanden. Mijn huis werd een grote vuilnishoop, niemand had nog schone kleding. Ik had de energie niet meer om voor mezelf te zorgen, mijn make up ging ik mee slapen.

Maar dat ziet niemand…

Ze zien een postje op Facebook en geven goedbedoeld advies, wat me enkel nog onzekerder maakt. Het maakt me nog gefrustreerder over mijn eigen functioneren.

Want ik ben boven alles een mama! Ik heb niet meer alleen de verantwoordelijkheid voor mezelf. Ik heb een gezin wat mijn aandacht en liefde verdient. Dit gezin verdient de Bonsje die ik ben met Ritalin, de vrolijke mama die met haar meidje danst. De mama die alle tijd maakt om liedjes te zingen, boekjes voor te lezen en te nagellakken. De mama die een spelletje maakt van je bord leeg eten, in plaats van de mama die schreeuwt dat je moet stoppen met janken.

Ook met Ritalin ben ik trouwens licht rommelig…dat is de aard van het beestje 😉

Maar ik ben niet meer dat meisje dat prima zonder slaap kon. Toen ik nog alleen in de vis werkte hoefde ik overdag niet helemaal wakker te zijn. Toen was het prima dat ik niet hoefde te denken, fysiek moe worden was gewoon fijn.  Dat hoofd hoefde niet zoveel, had geen gezin om voor te zorgen. Toen was het helemaal prima om niet te eten…ik was alleen verantwoordelijk voor mezelf.

Vorige week kon ik niet meer!

Ik huilde tijdens een wandeling met mijn begeleider in het park. Ik wou niet meer…ik verzoop in mijn chaos! Mijn kind was overprikkeld, ik was uitgeput van mijn rommelhoofd, rommelhuis, doorwaakte nachten en schuldgevoel.

Ik kreeg weer Ritalin en nam het dankbaar aan!

De volgende ochtend vroeg mijn kind met haar liefste stemmetje: ‘Mama? Ben je weer lief geworden?’

Ik huilde! Van schuldgevoel en van dankbaarheid…

Dankbaar voor Ritalin! Dat medicijn wat mij weer lief maakt. Wat maakt dat we weer pannenkoeken ontbijten met stroop EN poedersuiker EN gewone suiker EN jam! Omdat het leven ook gewoon een feestje mag zijn!

Dus voor iedereen die het zo goed weet voor een ander….

Please shut up!

Loop al die mijlen in je eigen schoenen, stop met veroordelen van de hulp die iemand nodig heeft.

Ieder wandelt zijn eigen pad, ik wandel het mijne… ik heb ADHD en ik slik Ritalin.

Bonsje

2 gedachten over “Mama en Ritalin.

  1. Wat super dat je dit gewoon vertelt zoals het is… En je moet wel echt een hele sterke vrouw zijn om de juiste keuze voor jezelf te maken. En als dat voor jou ritalin is.. doen en blijven doen. Xx

  2. Wat heftig om te lezen.
    Zal zeer vermoeiend zijn
    Ik wens je heelveel sterkte ,kracht en veel lieve begrijpende mensen om je heen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

%d bloggers liken dit: