veranderingen

veranderingen

De afgelopen tijd zijn er veel veranderingen geweest en er komen nog meer veranderingen aan. Mijn leventje staat even helemaal op de kop en ik heb er soms best wat moeite mee, want ik hou niet zo van veranderingen. Verandering geeft onrust en onrust geeft me paniek en maakt me moe en warrig. Mijn emoties vliegen all over the place, zeg maar πŸ˜‰

Zo hebben wij dit jaar onze schuld kunnen afbetalen. Jarenlang hebben we hier keihard voor gewerkt en zo zuinig mogelijk geleefd. Wat een opluchting toen we dat eindelijk achter ons konden laten en ons geld weer van ons was. Dat we eindelijk konden gaan sparen, in plaats van elke maand een rotvermogen aan aflossing te betalen!

Maar ja, als je geld dan eindelijk van jezelf is…dan laat je de teugels soms ook wat vieren πŸ˜‰ Dat gebeurde hier dus ook een beetje. Een nieuwe garderobe voor ‘The Mr’ die wat aangekomen was. Een dreumes in de groei, een eerste verjaardag waarin ik qua taart nogal doorsloeg maar die wel mega mooi was πŸ™‚ . Wat vaker leuke dingen doen, een keertje vaker eten afhalen, even wat leuks met de meiden…. Het sparen ging ineens niet meer zo hard πŸ˜‰

En toen ineens…kwam er een koophuis op ons pad. Op dit moment zitten we in een particuliere huurwoning, wat best duur is. Onze woning staat aan een enorm drukke weg en onze buren hebben de gezellige gewoonte om alles wat ze op kunnen stoken, lekker op te stoken. Maakt niet uit hoe laat dat is, of ik mijn ramen open heb of de was buiten heb hangen. Vuur is gezellig, vuur is een hele tuin vol vrienden en kratjes bier. Vuur betekent ook harde muziek en kleine en grote ruzietjes…ik had nog niet genoemd dat onze buren Pools zijn. Poolse buren schijnen te vinden dat alles wat gesproken word, zo luid mogelijk gezegd dient te worden πŸ˜‰ En als je familie in Polen belt, dan praat je zo hard dat je eigenlijk heel die mobiel niet nodig hebt…ze horen je in Polen luid en duidelijk!

Dit resulteert zeer regelmatig in een totaal overprikkelde bons, want bons wil graag haar deuren en ramen open kunnen zetten in de zomer. Zonder van haar bank getrild te worden door de herrie van een ander. Vorig jaar kocht ik nog vol vreugde een prachtig lounge set voor buiten maar ik heb deze zomer vooral binnen gezeten, omdat ik gestoord werd van het lawaai van onze buren.

En ik weet het, ik zou me er voor af kunnen sluiten of het accepteren maar ik vind dat dus enorm lastig. Ik heb veel rust nodig en gewoon schone rookvrije lucht πŸ˜‰ Door veel lawaai en muziek loopt mijn energie sneller weg dan ik weer op kan laden.

Maar het koophuis dus…

In een prachtige rustige straat, zo’n straat waar er nog mos tussen de bestrating groeit. Leuke mensen tegenover, rustige buren er naast, geen druk verkeer, voldoende parkeerruimte. Een grote tuin, die ik met mijn zere pootje ook makkelijk bij kan houden, want hij is praktisch ingericht i.p.v. een enorm vlak met allerlei onbekende begroeiing πŸ˜‰

Alleen…je kunt tegenwoordig nog maar 100 % van het aankoopbedrag krijgen als hypotheek. De rest van de kosten mag je zelf ophoesten en dat loopt nog best wel in de papieren. Want hoewel ‘The Mr’ een enorme hypotheek kan krijgen….dat spaargeld was er zomaar nog niet. Alles op alles heb ik gezet om zoveel mogelijk te sparen en het lijkt er op dat het me lukt. Ik probeer de spulletjes die ik niet meer gebruik of nodig heb te verkopen. Alles om zoveel mogelijk geld bij elkaar te harken…want hoe mooi het huis ook is, boven ligt een tapijtje wat echt weg moet! We hebben een 12 jarige met extreme huisstofmijt allergie en tapijt is dan gewoon echt een no go. Samen met ‘The Mr’ toog ik dus naar een vloerenboer…om stapelsmoorverliefd te worden op de allerduurste vloer.

Na even rekenen kwam ik er achter dat deze prachtige vloer ons alleen voor de bovenverdieping 3500 euro zou gaan kosten… Dat is even een flinke tegenvaller, want hoe hard ik ook gespaard heb voor de kosten koper… zoveel geld hou ik niet over voor de vloer. En de vloer boven moet echt meteen gedaan.

Dat ik moet sparen voor een nieuw bed, een nieuwe bank en een nieuwe keuken, dat is prima. Sparen kan ik wel maar nu moet ik nog even bedenken hoe ik het aan ga pakken met de vloeren boven in het nieuwe huis. Want het tapijt laten liggen en nog even doorsparen is echt geen optie, jammer genoeg.

Onze huidige woning is al redelijk aan het ontspullen en zachtjesaan pak ik alvast wat doosjes in. De zomerkleding kan natuurlijk nu wel ingepakt gaan worden en alles wat al sinds de verhuizing op zolder stond is weggegeven of verkocht. In ons nieuwe huis hebben we geen bijkeuken, dus hoe ik mijn verzameling kookspullen, bbq spullen en snij en serveerplanken opgeruimd ga krijgen moet ik ook nog even uitzoeken πŸ˜‰

Ook moest ik 2 weken geleden de keuze maken om onze lieve poes Suus in te laten slapen πŸ™ Het was me al opgevallen dat ze steeds minder ging eten, ik wist dus dat haar tijd ging komen. Maar het is nooit het juiste moment…ze leek nog gewoon een gelukkig kattenleventje te hebben. Al was ze af en toe even de weg kwijt en vergat ze regelmatig wie ze was πŸ˜‰ Het moment dat ze van de bank sprong en ik zag dat haar pootjes het niet meer deden heb ik besloten dat het tijd was. Bij de zorg voor een dier hoort ook de zorg dat je dier niet hoeft te lijden en de laatste paar dagen van haar leven had ze pijn. Ik heb geprobeerd het haar nog zo makkelijk mogelijk te maken en toen het eindelijk woensdag was is ze op mijn schoot, terwijl ik haar onder haar kinnetje kriebelde, rustig ingeslapen. Ik moest natuurlijk wel even huilen, de grote meiden waren ook ontzettend verdrietig…en Lieve zoekt nog steeds naar ‘Poes’. Soms is dat hartverscheurend, want ze waren enorm dikke vriendjes en poes Floortje vind onze Lieve iets minder lief dan wij haar vinden.

Floor en Lieve zijn dus een beetje bang voor elkaar…jammer voor hun allebei…en jammer voor mij, want Floor komt nu steeds minder binnen in huis. Net als Suus is zij ook een bejaarde dame van 16 jaar en ik weet niet hoe lang ze nog bij ons mag blijven. ‘The Mr’ heeft in ieder geval besloten dat het na Floortje een huisdiervrij huis word. Want dieren geven ook veel verantwoordelijkheid, een weekje weg geeft altijd geregel en daar hebben we stiekem allebei geen zin meer in.

Want nu Lieve iets groter word is het ook makkelijker om even op pad te gaan. In de middag slaapt ze nog maar in de ochtend kunnen we lekker even er op uit, net als vroeger. Zolang we heel veel kinderliedjes draaien in de auto moppert ze niet zo heel hard πŸ˜‰ De dame houdt namelijk beslist niet van autorijden en in de gordels moeten. Ze is een kind van haar vader…ze wordt liever niet in haar vrijheid beperkt πŸ˜‰

Ik geniet van haar ontwikkeling, haar kopieergedrag, haar boze blikken als ze iets niet mag, hoe ze steeds beter gaat praten, hoe ze inmiddels kan springen en rennen, staartjes in wil en hoe lief ze kan zingen πŸ™‚ Ze doet het liefst alles na, van tanden poetsen tot billen afvegen…alles word zeer uitgebreid geobserveerd. Ook eet ze steeds beter met de pot mee (eindelijk, glorie halleluja) en krijgt ze heerlijke spekbillen.

Nu nog even bedenken hoe ik nog even heel snel zoveel mogelijk centjes bij elkaar sprokkel πŸ˜‰ Dan komt uiteindelijk alles op zijn pootjes terecht.

Qua therapie merk ik enorme groei op bij mezelf. Mijn diagnoses geven me meer inzicht en duidelijkheid in mezelf. Ik kom beter voor mezelf op en geef steeds vaker mijn grenzen aan. Mijn zelfbeeld is nog lang niet daar waar het moet zijn en mijn trauma’s nog lang niet verwerkt maar ik merk dat ik steeds volwassener op situaties kan reageren of achteraf beter kan zien wat er fout ging. Ik begrijp dat begrip van andere mensen iets is wat ik niet moet zoeken, ik weet inmiddels dat ik mezelf mag accepteren zoals ik ben. Want het hoofd van een ander werkt nou eenmaal anders dan het mijne en dat is okee πŸ™‚

Bonsje

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: