Hoe gaat het met je?

Een vraag die vaak gesteld word uit gewoonte en beleefdheid, maar waarop maar weinig mensen een eerlijk antwoord verwachten. Inmiddels geef ik ook geen eerlijk antwoord meer. Gewoon omdat mijn priveleven niet iedereen aangaat maar ook omdat mensen het ongemakkelijk vinden dat ik zo vaak het eerlijke antwoord geef. Ze hadden dat dan niet verwacht…

Hoe gaat het met je?

Ja, wel okee…en weer door, je bent beleefd geweest en je hebt je sociaal aanvaardbaar gedragen.

Als je wel eerlijk bent en oprecht vertelt hoe het met je gaat, zijn mensen vaak geschrokken. Dit bedoelden ze niet, dit kost tijd en tijd is kostbaar 😉

Hoe gaat het met mij, er word regelmatig naar gevraagd. Zelden aan mijzelf overigens, dat lijkt toch een brug te ver voor veel mensen. Het word mijn vrienden gevraagd en mijn familie maar niet direct aan mij. Mijn blogs worden gemist, zo melden mijn vrienden, kennissen en familieleden. Niemand stuurt mij een berichtje 😉

Dus, een blog van mij, over hoe het met me gaat. Eerlijk zonder gezeik en zonder er omheen te draaien.

Het gaat goed, vaak….

Ook heel vaak niet.

Ik heb diagnoses gekregen die me duidelijkheid brachten. Zo blijk ik ADD te hebben, dus ADHD zonder de uiterlijke hyperdrukke kenmerken. Dit verklaart de soep van gedachten en woorden in mijn hoofd, dit verklaart waarom ik beneden mijn kunnen presteer, dit verklaart waarom ik nergens aan begin, dit verklaart waarom ik de concentratieboog van een goudvis heb. Dit verklaart ook waarom ik de juiste volgorde voor de woorden niet meer weet als ik wil schrijven. Waar ik nachten wakker lig van gouden blogjes, overdag komt het er gewoon niet meer uit 😉

Ik heb medicatie gekregen voor de ADD, dit helpt. We eten veel minder vaak vegetarisch omdat ik weer eens was vergeten het vlees uit de diepvries te halen. Ik krijg dingen in huis voor elkaar, mijn brein heeft minder vaak kortsluiting en ik kan weer logisch nadenken.

Ik heb PTSS, bij PTSS is een van de verschijnselen dat ik snel angstig en overprikkeld ben. Ook de depressieve klachten worden hierdoor veroorzaakt. Hiervoor krijg ik kalmeringsmiddelen en antidepressiva, ook dit werkt. Ik ben minder angstig, ik kan beter omgaan met prikkels, ik durf meer en schrik minder. Ook maak ik stappen om dingen te ondernemen, beslis ik sneller om dingen te doen zonder alles wat mis kan gaan op te noemen. En ik voel me niet meer teveel in deze wereld, ik besef dat ik ruimte in mag nemen en dat ik er mag zijn. Ik heb ontdekt dat ik een leuke moeder ben in plaats van een mislukt geval. Dit heb ik voor mezelf bewezen door mijn kind nu al een jaar in leven te houden 🙂 En ze is ook nog leuk!

Ik heb een emotionele ontwikkelingsachterstand. Qua emoties reageer ik als een kind, heel erg overdreven. Snel boos, driftig, ongeduldig, verdrietig. Ik sluit me snel af voor mensen om maar niet gekwetst te raken en vind vriendschappen onderhouden heel erg moeilijk, dit hoort trouwens ook bij de ADD.  Dit word aangepakt met cognitieve gedragstherapie. Merk ik hier wat van? Ja! Ik trek minder aan mijn haren, ik heb inmiddels wenkbrauwen en wimpers. Mijn kale plekken groeien weer dicht, ik bijt niet meer op mijn nagels en ben niet meer continu aan mezelf aan het peuteren.

Dus, ik heb dagen dat ik de wereld aan kan, dan zweef ik op wolken van geluk, heb ik rust in mijn hoofd en in mijn huis is dat ook merkbaar. Minder troep, sneller opgeruimd en we eten veel gezonder omdat ik op tijd begin met koken 😉

Wat ik nu wel merk is dat door de ruimte in mijn hoofd, ik verdrietiger ben omdat ik fysiek steeds minder kan. Ik heb meer pijn en moet meer pijnmedicatie gebruiken. Steeds meer klusjes moet ik overlaten aan de huishoudelijke hulp. Ik ben dankbaar dat ze er is maar ik zou het zo graag weer zelf kunnen. Het is frustrerend om je was niet meer op te kunnen hangen, omdat je je arm niet omhoog kan krijgen. De was, was het enige wat ik zelf wou blijven doen. Het is moeilijk om te zien dat een ander jouw bed verschoont, jouw keuken schoonmaakt en jou viezigheid opruimt… Het zorgt voor best wel wat schaamte bij mij, al realiseer ik me donders goed dat ik hier niks aan kan doen. Ik had alleen gehoopt om beter te worden…niet alleen in mijn hoofd maar ook in mijn lijf.

Hoe gaat het?

Met vallen en opstaan, met goede en slechte dagen, met veel lachen maar ook veel tranen… Maar ik kan nog zelf voor mijn kind zorgen!

Ik geniet van haar apestreken, haar ontwikkeling, haar groei en haar humor. Want als je me vraagt hoe het gaat? Ik ben een mama, ik ben gezegend, ik ken de liefde, ik ken echte vriendschap, mijn familie en mijn zussen ontdek ik opnieuw omdat ik steeds vaker ‘ja’ durf te zeggen.

Dus voor iedereen die mij niet persoonlijk vraagt hoe het gaat, voor iedereen die mijn blogs mist. Dit is het, ik ben keihard aan het werk aan geluk. En ooit zal ik leren om te zeggen dat het goed gaat in plaats van altijd iedereen te overdonderen met mijn eerlijkheid 😉

Bonsje