De maatschappij dat ben jij?

De maatschappij dat ben jij?

Gisteren zat ik voor het eerst bij de psychiater, na maanden op de wachtlijst te hebben gestaan kreeg ik eindelijk mijn diagnose. Het was fijn, het was een bevestiging maar ook een confronterend gesprek. Waar ik trouwens bij een psychiater een beeld had van oude grijze mannetjes met een puntbaardje…dit was gewoon een jonge man met een heel normaal voorkomen 😉

De huisarts had het mis, ik heb geen persoonlijkheidsstoornis! Geen borderline, geen postnatale depressie, geen chronische depressie maar wat ik zelf al dacht. Ik heb PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom)…ernstig verwaarloosde PTSS in een vrij heftige vorm. Maar hij gelooft er in dat het beter kan worden, dat ik patronen kan leren herkennen en er beter mee om kan leren gaan, want PTSS genees je niet van.

Wat hem ook opviel en waar hij me direct mee confronteerde is de enorm negatieve manier waarop ik naar mezelf kijk en over mezelf praat. Ik ben ontzettend hard voor mezelf en over mezelf, geloof niet meer dat het mij ook goed kan gaan… Heel moeilijk om te horen dat als ik zo naar mezelf blijf kijken dat mijn leven nooit beter zal worden. Dat mijn zelfbeeld niet beter zal worden…want als je deed wat je altijd al deed, blijft je gebeuren wat er altijd gebeurde.

Want heel eerlijk, ik heb een heel slecht zelfbeeld. Ik ben niet die zelfverzekerde vrouw waar mensen mij voor aankijken. Ik heb geen hoop op een fijne toekomst, ik voel me mislukt, gefaald en ontzettend lelijk. Niet de moeite waard om naar te kijken en om energie in te steken. Daarom zal ik nooit gaan studeren, afvallen of in mezelf gaan geloven. Want ik blijf veilig in het vertrouwde van mijn eigen negatieve cirkeltje zitten. Lijden in stilte…

Maar als ik denk, wat ik altijd al dacht…dan zal er nooit iets veranderen. Ik mag milder voor mezelf worden, van mezelf gaan houden, mezelf de kansen gunnen…met een beetje hulp en trauma therapie. Want hij gelooft in mij…nu ik nog…

Vanmorgen werd ik meteen keihard geconfronteerd met mijn eigen gedrag, het patroon waar ik in vast zit… Ik postte een foto van Lieve en mij op social media waarin ik benoemde dat ik zo genoot van het feit dat ik elke dag bij Lieve kan zijn en in dezelfde zin haalde ik mezelf naar beneden door te benoemen dat ik niet meer mee tel in de maatschappij omdat ik niet kan werken.

Ik kreeg hier meteen reactie op dat ik wel degelijk mee tel in deze maatschappij, ik voed een kind op om een zelfstandig, zelfverzekerd lid te zijn van deze maatschappij. Ik heb dus wel een rol…alleen niet meer de rol die ik zelf zo belangrijk vond. Waar ik mezelf aan op kon trekken, het verdienen van een eigen inkomen. Ik kan niet meer werken, ik ben invalide, geen eigen keuze dus maar iets wat me is overkomen…gewoon stomme pech. Maar ik zie het als minder zijn omdat ik een uitkering krijg.

Zo blijf ik mezelf dus met heel negatieve ogen bekijken en blijf ik doen wat ik altijd al deed, zodat het nooit kan veranderen. Alleen nu is er wel iets anders…dankzij een gesprek met de psychiater herkende ik dat ik ongemerkt iets deed om mezelf neer te halen. Ik deed iets wat ik altijd al deed…ik had een hekel aan mezelf.

Ik wil geen hekel aan mezelf hebben, ik wil van mezelf houden, ik wil dit patroon doorbreken. Mild zijn voor mezelf en van mezelf leren houden…want alleen dan kan ik stralen, dan kan ik liefde geven, dan kan ik een rolmodel zijn voor mijn kind. Alleen dan kan ik haar meegeven dat ze er mag zijn, dat ze mag stralen, dat ze bijzonder is en mooi….want dat leer je van je ouders!

Gister kreeg ik te horen dat het prachtig is dat ik hulp zoek, maar de reden waarom ik hulp zocht is niet de juiste…ik zocht hulp om goed te kunnen zijn voor mijn kind, zodat ze geen last heeft van mij…haar getraumatiseerde, depressieve moeder. Ik moet hulp zoeken voor mij, omdat ik het waard ben… Zonder schaamte, maar trots dat ik het durf om hulp te zoeken. Daarmee doorbreek ik in ieder geval al het patroon van lijden in stilte.

Zo moeilijk…geloven dat ik het waard ben…maar ik ga er wel komen!

Bonsje.

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: