Het dorp

Het dorp

Ik ben opgegroeid op een dorp, zo eentje die alle vooroordelen over dorpen bevestigd. Een dorp waar mensen dialect spreken, iedereen elkaar kent en iedereen op iedereen let. Natuurlijk heeft het voordelen als er op elkaar gelet word, op het dorp liggen mensen niet dagenlang dood in hun huis zoals je zo vaak leest over de grote stad. Op het dorp zijn maar weinig mensen eenzaam, want er word op je gelet.

Maar het nadeel van wonen in het dorp is dus ook dat er op je wordt gelet πŸ˜‰ Of je naar de juiste kerk gaat, of je je huis wel voldoende schoon houd, of je alweer nieuwe kleren hebt gekocht of dat je altijd in hetzelfde rondloopt…. Het kan dus ook heel benauwend voelen op het dorp.

De meeste mensen van het dorp vinden het dorp geweldig! Machtig prachtig en als ik facebook of Instagram open zie ik ook machtig prachtige foto’s van datzelfde dorp, allemaal dezelfde maar dat maakt niet uit…de schoonheid van het dorp is onbetwistbaar πŸ˜‰ Mins ik goan hier nooit maar weg, dat zingen ze blijhartig en zeer melodieus. Want zingen kunnen ze op het dorp! Het ligt vast aan de vis, want op het dorp word goed vis gegeten. We lachen om de mensen die een scholfiletje eten bij het diner…dat is voor de dorpelingen een snackje. Op het dorp eet je vis tot je niet meer kan, want er is genoeg.

Op het dorp weet ook iedereen alles van elkaar, vaak nog beter dan degene waar het verhaal over gaat. Ze hebben een mening over mensen en die word maar zelden bij gesteld. Je bent wie je bent, loop je naast de paadjes dan ben je een beetje anders of een beetje raar.

Ik ben een van die mensen die zich nooit heeft thuis gevoeld op het dorp. Ik kan er niet tegen als er op me word gelet of over me word gepraat. Ik kan moeilijk omgaan met de gedachte ‘volgende week is het wel een ander.’ Want dat is vaak wat er word gezegd om het beter te laten voelen als er over je word gekletst. Laat het maar van je rug afglijden want volgende week is iemand anders aan de beurt die ziek is of in scheiding ligt of een probleemkind heeft…

Ik wil namelijk niet in het malletje passen wat het dorp voor mijn gevoel voor iedereen heeft klaarstaan. Ik wil mijn eigen unieke zelf zijn…en aan de andere kant…ik wil er ook graag bij horen. Niet anders zijn dan de rest…daar begint mijn innerlijke conflict πŸ˜‰ Ik wil alles tegelijk…

Ik wilde altijd naar de grote stad, anoniem zijn en me van niemand wat aan hoeven trekken. Ik zou God op mijn blote knietjes danken als ik van het dorp af kon πŸ˜‰ Maar wat bleek toen ik een vriendje in de grote stad kreeg… Ik ben een provinciaaltje! Ik voel me niet thuis in de grote stad. Ik vind het eng dat iedereen alleen aan zichzelf denkt, het drukke verkeer en de vele geluiden. Ik vind het gek dat de mensen elkaar niet groeten op straat en je verbaasd aankijken als jij wel groet. Ik vind het bizar dat mensen maanden dood in hun huis kunnen liggen en mensen in eenzaamheid moeten sterven. Ik vond de grote stad maar niks πŸ˜‰

Maar zelden ben ik zo gelukkig geweest als in Harderwijk, ook een stad maar dan dorps. Waar de mensen elkaar nog groeten op straat en je in de supermarkt een praatje kan maken met iemand die je niet kent. Dorps maar ook stads want ik was er heerlijk anoniem, er werd niet op me gelet en ik voelde me vrij. Ik durfde de kleren te dragen die ik leuk vind en gewoon een hoed op te zetten door de week. Ik shopte er heerlijk bij de kringloop en voelde me nooit bekeken.

Toen kwam het moment dat het huis van ’the Mr’ verkocht werd en we moesten kiezen waar we gingen wonen. ‘The Mr’ was verliefd geworden op het dorp maar mij krijg je met geen 20 paarden terug op het dorp! Ik wil niet bepraat worden over het feit dat ik de ramen niet elke week lap, dat er onkruid in mijn tuin groeit en dat ik soms om half 12 nog in mijn nachtpon door het huis loop πŸ˜‰

We kozen een compromis…we gingen in een klein stadje naast het dorp wonen. Allebei gelukkig, ’the Mr’ kan zijn geliefde rondje over de haven doen, een megagrote softijs kopen voor maar 1,50 en de bakker met het beste brood van Nederland is binnen bereik. Want eten is altijd goed op het dorp, zuinig zijn ze niet en alles smaakt er lekkerder!

Want…ik ben nog net als iedereen van het dorp, zodra ik de Ketelbrug oprij moet ik even opzij kijken…Het is zo mooi, het is thuis…

Wat ben ik een gelukkig mens! Opgegroeid op het dorp met het dialect wat de taal van mijn hart is. Ik heb leren omzien naar een ander en normen en waarden mee gekregen. De mensen van het dorp lezen mijn blog en kletsen ongetwijfeld over me πŸ˜‰ Alleen heb ik er geen last van… ik woon 12 kilometer verderop en heb onkruid in mijn tuin, vieze ramen, draag heerlijk kleding van de kringloop en kan op elk moment even naar het dorp….maar alleen als ik dat wil πŸ˜‰

Bonsje

*Foto is gemaakt door de ontzettend getalenteerde dorpsliefhebber Wildrik Stoffer πŸ™‚

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: