ergens bij horen

ergens bij horen

Al heel mijn leven heb ik het gevoel dat ik nergens bij hoor. Ik ben het meisje dat altijd alleen was, ik voel me ook regelmatig behoorlijk eenzaam. Ik hoorde nooit bij een vriendengroepje, terwijl ik wel altijd vriendinnen heb hoor maar nooit een groepje. Ik voel me eigenlijk een beetje een buitenbeentje…

Ik merk een beetje dat mensen me ‘bijzonder’ vinden. Door mijn openheid en mijn blog krijg ik het stempel ‘dapper’ opgeplakt terwijl ik helemaal niet dapper ben 😉 Sterker nog… ik ben de grootste angsthaas die ik zelf ken! Ik durf zelden stappen te maken, ik heb zoveel smoezen en excuses wat er mis zou kunnen gaan. Daarom ben ik ook niet gaan studeren…ik ben te bang om te falen! Aan de andere kant kan ik ook weer ontzettend besluitvaardig zijn, een septumpiercing is een beslissing die ik binnen 30 seconden kan maken 😉

Mensen verwonderen zich over het feit dat ik ‘alles’ zomaar online plaats 😉 Niets is minder waar… ik deel wat ik wil delen en hou ontzettend veel privé. Jullie krijgen zeker een inkijkje in mijn leven en mijn gevoel maar ik ben behoorlijk gesloten over wat ik niet wil delen. Ik ben gaan delen over mijn depressie omdat ik mensen die dit ook hebben graag wil laten weten dat ze niet alleen zijn. Omdat ik dingen bespreekbaar wil maken. Ik ben gaan delen over mijn kinderwens vanuit eenzaamheid, omdat er zoveel onbegrip is en angst van mensen om er over te praten. Niet omdat ik zo dapper ben of mijn leven op straat wil gooien…

Maar het gevoel dat ik een buitenbeentje ben is niet fijn. Ik ben graag alleen maar ik wil eigenlijk stiekem ook altijd ergens bij horen. Volgens mij is het heel menselijk om ergens bij te willen horen overigens…daarin ben ik dan zeker geen buitenbeentje 😉 Ik twijfel al heel lang om deze blog te schrijven en misschien begrijpen jullie er ook helemaal niets van 😛 Ik lijk toch immers altijd zo sociaal?! Ik kan met bijna iedereen goed opschieten en klets nog tegen een lantaarnpaal. Toch voel ik me sociaal minder begaafd, buiten de groep vallen, ik ben verlegen en weet niet hoe ik met aandacht om moet gaan. Ik ben een kampioen in dichtslaan op ongemakkelijke momenten! Wat ik nog erger vind is dat ik onzin ga babbelen op het moment dat ik me onzeker en niet op mijn gemak voel…het beeld wat ik bij mensen achterlaat!

Op de middelbare school viel ik buiten de boot, ik was het meisje met veel make-up op een school waar dat niet zo gewoon was. Een school waar je vooral niet op mocht vallen! Ik werd gepest omdat ik stil en verlegen en anders was. Na de middelbare school was ik het meisje wat ook weer anders was…ik hoorde nergens bij, ik kreeg mijn eerste vriendje maar hij was 8 jaar ouder dan ik en veel verder dan de vriendjes van leeftijdsgenoten. Daarna heb ik wanhopig geprobeerd om ergens bij te horen met als enig resultaat een verpeste reputatie 😉 Jongens die niet met me gezien wilden worden, want ik was dik met kort haar en een bril en meiden die wel met me wilden omgaan maar ik werd niet toegelaten tot de groepjes. Ik ging altijd alleen uit maar had altijd wel mensen om me heen, de groepjes die het dan wel okee vonden als ik er naast hing 😉

Later toen ik op mezelf ging wonen was dat met een huisgenootje, kreeg ik het stempel ‘lesbisch’ opgeplakt 😉 Het was zelfs zo erg, de schilders die ons appartement moesten schilderen hebben gecheckt of we samen sliepen en waren stomverbaasd dat er 2 slaapkamers waren! Het wonen met een huisgenootje was ontzettend gezellig! Wij hadden een klik en we hoorden bij elkaar, al waren we ook ontzettend verschillend…samen waren wij een team. Ik koester de herinneringen aan die supergezellige tijd 🙂

Nadat mijn huisgenootje vertrok, ben ik vrij snel gaan samenwonen met mijn ex… ook daar is geroddel niet van de lucht geweest 😉 Dat meisje uit die zware kerk…daar hadden ze toch wel een huwelijk van verwacht 😉 Toen ik ging trouwen was ik 25 en waren veel van mijn leeftijdsgenoten al getrouwd en zelfs moeder. Hoe vaak ik niet heb moeten horen dat ik ’toch al wat ouder was toen ik trouwde’….Hoorde ik er weer niet bij! Moeder werd ik ook al niet, dus ook daar bleef ik een buitenbeentje. Nu word ik wel moeder maar ben ik de enige van mijn leeftijd met een baby…de rest heeft al pubers! Uiteindelijk val ik altijd buiten de boot 😉 Kan ik nooit meepraten en hoor ik nergens echt bij.

Nu ben ik de vrouw die 100% is afgekeurd vanwege chronische pijn en beperking. Van de buitenkant zie je niets aan me dus ook daar is veel onbegrip. Mensen weten niet hoe het voelt om dagelijks zoveel pijn te hebben, je kan toch zeker wel een paar uurtjes werken?! Waarom ga je geen vrijwilligerswerk doen? Ik heb het allemaal geprobeerd…ging en ga nog steeds continu over de grenzen van mijn pijn en beperking heen. Uiteindelijk word ik doodongelukkig van het gevoel dat ik faal en niks kan. Dat ik niet bij kan dragen aan de samenleving…hoe leg je nou uit hoe dit voelt?

De eerste en enige keer dat ik echt voelde dat ik ergens bij hoorde was bij mijn ex schoonfamilie 🙂 De zussen van mijn ex waren zo ontzettend gezellig! (ik vind jullie nog steeds geweldig hoor!) We gingen samen uit eten, een nachtje weg, dingen ondernemen, shoppen…ik hoorde erbij! Dat gevoel, om ergens bij te horen is echt zo lekker! Ik mis ze nog steeds, want als je gaat scheiden ga je niet alleen van je partner af maar ben je ook ineens geen familie meer. Je gaat een bepaalde afstand houden om niemand voor het hoofd te stoten.

Nu ben ik samen met ’the Mr’ een ijzersterk en liefdevol team maar ook samen horen wij niet echt ergens bij. Wij zijn samen…een beetje op elkaar aangewezen. We hebben vrienden, maar zijn geen onderdeel van een groepje. Daar balen we soms van maar we weten ook dat we ontzettend veel geluk hebben met elkaar. We zijn ook graag samen 🙂 Ondernemen samen veel en delen veel. Lief en leed, geluk en dingetjes van alledag. Het gevoel voor hardlopen heeft hij zelfs op mij over kunnen brengen 🙂

Toch mis ik het gevoel van ergens bij horen nog steeds, al ben ik nu bijna 37 en ruimschoots volwassen…Het blijft een dingetje en ik blijf me afvragen wat het nou is, waarom ik nooit ergens echt bij hoor.

Is het raar om ergens bij te willen horen of is het normaal en menselijk om in de groep geaccepteerd te willen worden?

Bonsje

8 gedachten over “ergens bij horen

  1. Heel herkenbaar hoor! Maar bij mij is het ‘oh jee, ik hoor nergens bij!’ gevoel in de loop der jaren gewoon veranderd in: “er zijn echt weinig mensen waar ik 200 procent mee klik dus ik hóef ook niet overal bij te horen!”
    Ik ben er van overtuigd dat je altijd bijzondere mensen kan ontmoeten. Maar die ontmoetingen zijn zeldzaam, anders zijn ze ook niet meer bijzonder, snap je? 🙂 <3

    1. het is ook stom 😉 ik heb niet eens het gevoel dat ik meer vriendschappen nodig heb…te veel drukte voor deze HSP’er. Het is alleen soms de vraag waarom je nooit in de groep gepast hebt….Onzekere ikke…

  2. Ik denk dat er veel meer mensen rondlopen zoals wij. Nee dit is geen typfoutje. Ik herken t enorm. Maar ja…. het eerlijk in de openbaarheid brengen is dan weer heel wat anders. En waarom? Geen idee….. schaamte?, rekenen op onbegrip?, bang voor nikszeggende dooddoeners van je publiek??? Ik weet t niet. Voel t ook vaak zo….ben al 50….

  3. Nou wat een ,,mooi,,verhaal weer. Ik kan me er heel goed in vinden. Ik voelde me als kind zo eenzaam dat ik me aan iedereen vastklamte die aardig voor me was. En nu hebben wij weinig vrienden, we zijn gewoon graag bij elkaar en vinden maar weinig mensen leuk. Ik denk dat jij blij moet zijn dat je niet bij een groepje hoort! Je bent zo uniek! En waarschijnlijk zijn er heel veel mensen die heel graag vaker bij jou zouden willen zijn.

  4. Bonsje, ik weet precies waar je het over hebt, maar hou maar op met daar je hoofd over te breken. Je bent nu eenmaal geen 13-in-een-dozijn vrouw. Wees daar trots op. En geloof me als ik zeg dat alles wat jij van jezelf heel normaal vindt, in werkelijkheid heel bijzonder is. Je hebt van nature diverse skills waar anderen 10.000 uur studie voor nodig hebben, hoe gaaf is dat? Leef je innerlijke grootsheid, laat anderen die dat niet kunnen of willen (h)erkennen lekker rond modderen in hun kleinheid. Geniet van je zwangerschap en tel je zegeningen. Echt, zo simpel is het 🙂

  5. Hey bonsje
    Ik sta er iedere keer weer van te kijken hoe mooi je je verhalen/blogs neer zet ❤
    Ik kan me dan ook helemaal plaatsen in je verhaal en het raakt mij dan ook heel erg.
    Ik durf ook niet te ondernemen of ergens op af te stappen
    Maar nu las ik je blog en dacht
    Eindelijk iemand die zich het zelfde voelt zoals ik me al jaren voel maar er nooit met iemand over kan praten
    en jij er nu een blog over schrijft
    Ik voel mij precies het zelfde
    Ben 26 jaar en ook geen vrienden
    Heb alleen mijn vriend en me vriend heeft alleen mij
    samen zijn we ontzettend gelukkig en blij met elkaar en ik ben op het moment 18 weken en 5 dagen zwanger
    maar net zoals jij zegt het gemis is er heel erg om ergens niet bij te horen of geen vrienden groep te hebben en leuke dingen te doen
    En je daardoor alleen maar elkaar hebt
    En dat maakt mij bovenal heel erg verdrietig en een beetje onzeker…
    En dan denk ik wel eens ligt het dan aan ons of wat doen wij verkeerd enzv
    Maar ik vind je een power vrouw en lees met liefde nog veel meer blogs van je ❤

    1. ik denk dat velen zich zo voelen maar het is idd lastig om over zoiets te praten. Ik zit al maanden met dit blog in mijn hoofd maar hoe schrijf je zoiets op? En hoe reageren mensen hier op? Ik voel me niet zielig en wil ook niet zielig gevonden worden, ik schrijf niet om medelijden te krijgen 😉 Ik schrijf omdat ik weet dat mensen zich er in zullen herkennen en het misschien net dat zetje geeft om er over te durven praten… Keep your head up!

  6. Lieve Bonsje, Met veel genoegen lees ik je blogs.
    Ik herken er dingen in en verbaas me soms over je reacties. Je lijkt sterk en nuchter, maar er zit een klein hartje in je. Ik ben een vrouw van 68 en heb een spierziekte. Mijn karakter is vrolijke en opgewekt, een groot voordeel. Ik heb veel meegemaakt en zou je graag in een meer persoonlijke mailwisseling willen steunen, als ik dat kan. Hou vol en geniet vooral van je zwangerschap. Een dikke poes! (dat zijn mijn urker voorouders.)

Laat een antwoord achter aan Marleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

%d bloggers liken dit: