Infertility sucks… You don’t

Infertility sucks… You don’t

Jaren lang hoorde ik bij de groep vrouwen die geen kinderen kreeg, onverklaarbare infertiliteit. Dit jaar ben ik wonderlijk genoeg zonder enige hulp zwanger geraakt. Een groot wonder, niet te bevatten en ik kan er maar moeilijk onbevangen van genieten. Omdat ik gewoon nog steeds niet kan geloven dat het echt waar is. Ik ben bang, mijn zusje zei het ooit al eens….’vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, ben je nooit meer zorgeloos’. Het klopt als een bus!

Jaren lang voelde ik me niet gehoord en begrepen, mijn kinderloosheid drukte zwaar op me. Ik was verdrietig en bang, bang om eenzaam achter te blijven, bang dat anderen me niet voor ‘vol’ zagen. Ik kon immers geen kind krijgen, ik faalde in mijn belangrijkste taak als vrouw. Ik ging door een diep dal, verschillende diepe dalen zelfs.

Maar via social media vond ik verbinding met andere vrouwen zoals ik. Vrouwen die vechten tegen de ongewenste kinderloosheid, vrouwen die zware trajecten in gaan en alle mogelijkheden aangrijpen om toch moeder te worden. Vrouwen die ook bang zijn, verdrietig en boos zijn en door diepe dalen gaan. Ik hoorde bij een groep vrouwen die elkaar zonder woorden begrepen, vrouwen die weten hoe het voelt om blij maar ook jaloers en verdrietig te zijn. Vrouwen die soms alle zwangere buiken willen ontwijken maar stiekem ook mee willen genieten van het grote wonder. Vrouwen die weten dat hun gevecht ten einde is en zonder resultaat zal blijven, vrouwen die daardoor weer door een diep dal gaan om rust en erkenning te vinden.

Ik hoorde erbij…

En toen, toen overkwam mij dit grote wonder!

Ik voel me een beetje schuldig tegenover al die vrouwen,ik weet niet of ik nog op ze mag reageren en of het terecht is dat ik ze nog volg. Ik begrijp ineens waarom mensen het soms zo moeilijk vinden om hun zwangerschap bekend te maken. Bij elke foto die ik online plaats weet ik dat iemand anders verdrietig zal zijn. Omdat zij nog steeds vechten, of weten dat het niet meer gaat gebeuren. Ik wil eigenlijk zoveel mogelijk genieten van mijn grote wonder maar ik ben nog niet vergeten hoe het voelt.

Het hopeloze wachten, het wanhopen, de boosheid, het verdriet, en de jaloezie…verschrikkelijke pijn van infertiliteit. Ik voel het nog steeds al ben ik nu toch eindelijk zwanger. Het genieten voelt heel erg dubbel. Ik bid elke dag voor al die meiden die ik ken, de nog strijden of moeten leren omgaan met het feit dat ze geen moeder gaan worden. Ik bid ze een wonder toe, ik bid voor rust en berusting… Het doet zo zeer.

Als vrouw hang je toch je identiteit op aan het feit dat je in staat bent om een kind te baren, het is waar je lichaam voor gemaakt is. Als dat niet lukt is dat intens moeilijk, je moet je eigen identiteit opnieuw uitvinden en dat is moeilijk! Eigenlijk is dat gewoon niet te doen…het is klote, niet eerlijk en wreed.

Via Instagram kwam ik een hele dappere vrouw tegen, ik volg haar al een tijdje. Ze gaf mij kracht om mijn identiteit terug te vinden in mijn rol als kinderloze vrouw. Deze Shannon Wooten is zo sterk en dapper! Ze moest haar kinderwens door ernstige endometriose opgeven, ze ging ook door het diepe dal van zelfhaat en depressie en vond haar kracht terug door zich te realiseren dat zij niet faalt, het is de infertiliteit die klote is…niet zij. Die gedachte heeft haar erdoorheen gesleept. De pijn word niet minder maar ze vond wel haar doel, andere vrouwen helpen omgaan met het verdriet en de pijn.

Infertility sucks…you don’t!

Wat heb ik veel aan haar gehad en wat vond ik het fijn dat ze ‘freakin’ happy’ voor mij is dat ik nu toch zwanger ben! Want het is waar… je voelt je schuldig naar al die vrouwen die het niet mee gaan maken of die vechten voor dit wonder.

Nog steeds krimp ik ineen als ik kinderen zie met rode krullen en bruine ogen…na mijn IVF-icsi avontuur had het zo moeten eindigen. Het doet nog steeds zeer…

Het jaar is bijna om, dit jaar waarin ik vocht en opgaf, dit jaar waarin ik accepteerde dat ik geen moeder zou worden. Het jaar waarin ik te moe was om nog door te gaan…het jaar waarin ik zwanger raakte. Volgend jaar mag ik hopelijk moeder worden van ons kleine meisje, het jaar waar ik mijn hele leven al over heb gedroomd.Ook al ben ik nu intens gelukkig…ik weet zo goed hoe jullie je voelen. De pijn van infertiliteit vergeet je nooit… maar onthou goed! Infertility sucks… You don’t!

Ik bid voor jullie allemaal, sterke mannen en vrouwen van kinderwensbloggers, help mijn ooievaar is stekeblind, lieve Daan, Huisjenr10 en de rest van de meiden die ik volg via social media…jullie zijn helden!

Bonsje.

4 gedachten over “Infertility sucks… You don’t

  1. Wat ontzettend fijn dat het toch is gelukt. Laat jouw schuldgevoel je niet beletten om te genieten van je zwangerschap hoor. Jij kunt er niets aan doen dat het de ander niet lukt. Ik wens jullie t beste voor 2018!!

Laat een antwoord achter aan Sunshine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

%d bloggers liken dit: