Zoals inmiddels bijna iedereen wel weet, zijn wij in blijde verwachting van ons eerste kindje samen. Een onverwacht, zeer gewenst, ontzettend groot wonder. De zwangerschap duurt inmiddels 10 weken en ik ben een typische zwangere…ik heb kwaaltjes, misselijk, doodmoe en rare humeur uitbarstingen. De eerste positiekleding is gekocht en draag ik ook al, want mijn buik groeit voorspoedig (ik heb gelezen dat het alleen gas is maar hoeveel winden ik ook laat…hij word niet kleiner 😉 )

Wij zijn dankbaar! Blij en ook angstig…we weten heel goed dat een gezond kindje krijgen een heel groot wonder is. Maar het besef dat ik echt zwanger ben wil maar niet landen, ja ik ben misselijk en ja, ik word dik. Ja, we hebben het hartje inmiddels zien kloppen maar het blijft zo ontzettend onwerkelijk! Ik had echt het gevoel dat ik naar de buik van iemand anders zat te kijken…ongelooflijk dat dit mensje in mij groeit, dat er 2 harten in mijn lichaam kloppen!

Toch betrap ik me er op dat ik het kindje onbewust al koester, ik zit gedurig aan mijn buik…terwijl ons kindje dat echt nog niet zal voelen 😉

En jullie zijn ook blij, ik krijg zoveel reacties!

We worden overladen met cadeautjes en boodschappen doen op Urk is een langdurige kwestie geworden door alle felicitaties en gesprekjes die ik krijg. Ik word er verlegen van, ik weet niet goed hoe ik moet reageren…we zijn immers nog maar 10 weken zwanger 😉 Zelf hadden wij het waarschijnlijk nu pas bekend gemaakt… Maar door de blijdschap van opa’s moesten we iets eerder met de billen bloot.

Hoewel ik heel open op mijn blog ben en lekker kan schrijven ben ik sociaal iets minder begaafd 😉 Ik ben verlegen…en dat probeer ik te verstoppen achter een vlotte babbel maar het gaat even niet zo goed… Ik word angstig om naar Urk te gaan. Hoe lief en bijzonder ik het meeleven met ons ook vind…ik word er ook iets ongemakkelijk van. Ik sta niet graag in de belangstelling (al zullen jullie dat misschien wel heel bijzonder vinden, want je schrijft toch?!). Eigenlijk wil ik het liefst gewoon lekker in mijn eigen bubbel blijven lopen, het laten bezinken dat er echt een kindje in mijn buik groeit…want na 10 jaar wachten en de hoop op te hebben gegeven, is het echt nog steeds niet geland. Hoe blij iedereen ook voor ons is, voor ons is het nog iets ontzettend onwerkelijks.

Inmiddels zijn we ook verhuisd en wonen we in ons heerlijk burgelijke huisje met tuintje met de poezen, heel veel veranderingen in een keer. We zijn uitgeput, moeten wennen aan het huis, ons hele leven dat gaat veranderen…

Laat ons nog maar heel even samen wennen aan het idee dat we samen papa en mama mogen worden 😉

Bonsje