Ondeelbaar verdriet

Ondeelbaar verdriet

Soms overvalt het me ineens, het grote ondeelbare verdriet. Op zulke momenten verteert het me en slokt het me even helemaal op. Het is ook niet niks….

Zwanger worden, dat is niet zomaar voor iedereen weggelegd. Voor mij in ieder geval niet en ik ken veel meiden die ditzelfde mee moeten maken. Meestal kan ik er ontspannen mee omgaan, maar soms….. soms even niet!

Dan ben ik kwaad, verdrietig, jaloers…. ik jank mijn ogen uit mijn kop! Want wat doe ik verkeerd??! Ik ben gaan bewegen, ik eet supergezond, we gaan ontspannen om met seks, we zijn er niet teveel mee bezig, we zijn een leuk stel….we mankeren ook echt niks! Ik verwerk kilo’s avocado’s in smoothies terwijl ik avocado niet lekker vind. Ik kak al maanden pitjes zoveel lijnzaad verwerk ik in mijn dieet, de Tony’s karamel zeezout is uit dit huis verbannen en drop… ik weet niet meer hoe het smaakt 😉 Alle taarten en lekkers dat ik bak…ik proef er zelf niks van, want suiker is de vruchtbaarheidsduivel…

Het is ook moeilijk, ik heb het gevoel dat ik de enige ben die niet zwanger word (ik weet stiekem heus wel beter hoor) Ik heb zwangere zussen en dan is het wel heel dichtbij. Ze zijn ziek,zwak en misselijk en hoewel ik weet dat ze zich vreselijk beroerd voelen… af en toe kan ik ze wel door elkaar rammelen! Beseffen jullie dan niet dat ik al meer dan 10 jaar wacht op wat jullie nu hebben?! Maar dan bedenk ik me weer dat als ik zo misselijk zou zijn als zij, dat ik me ook klote zou voelen. Dan zou ik ook zuchten en puffen en nog eens een kokhalsje geven 😉 Sorry zussen… als ik soms even jaloers op jullie ben 🙂 Ik ben echt enorm blij voor jullie en ook dat ik weer tante mag worden! Tante zijn is namelijk fantastisch 🙂

Toch is dit een ondeelbaar verdriet. Niemand, echt niemand weet hoe dit voelt….

Wachten tot je mag beginnen met je eerste hormoonbehandeling. De hormoonbehandeling die je eigenlijk niet wil maar waar je ook niet snel genoeg mee kan beginnen. Hopen dat het na al die jaren wel ineens gaat lukken en dan het ziekenhuis bellen dat je ze niet meer nodig hebt…en dan word je toch ongesteld…

In de bijbel staat “Bid en je zal ontvangen”. Ik heb zoveel gebeden en ik weet dat velen met mij mee bidden (dank jullie wel!) Toch mag ik tot nu toe niet ontvangen. Wil God dan niet dat ik een kindje krijg? Daar geloof ik niks van! Ik geloof niet dat God er plezier in heeft dat ik zo verdrietig ben, ik geloof dat ik gewoon dat gevalletje statistische pech ben….

Mensen die de opmerking maken dat God een ander plan voor mij heeft… ik word er inmiddels pisnijdig van! Ik heb namelijk zelf het plan om moeder te worden! Wie zijn jullie om voor God te spreken? Of dat ik moet ontspannen…. ik ontspan al meer dan 10 jaar, andere vrouwen gillen al na 3 maanden proberen 😉 Geduld…hoeveel geduld moet ik nog hebben?

Ik ben gewoon af en toe even heel verdrietig, ik huil even, ik vloek en schreeuw even….

Ik probeer mijn ondeelbare verdriet te delen, maar dat kan niet. Niemand weet hoe dit voelt en de vrouwen die het wel weten doen net als ik. “Het gaat wel.” zeggen we, we lachen vriendelijk en houden ons gevoel maar voor onszelf. Ik ben niet alleen, dat weet ik maar toch voel ik me soms eenzaam. De vrouwen die wel weten hoe het voelt praten ook niet, we willen niemand lastig vallen….

En weet je!

Ik hoop ook dat niemand hoeft te weten hoe dit voelt, dit ondeelbare verdriet. Want ik gun dit niemand!

Bonsje.

 

16 gedachten over “Ondeelbaar verdriet

  1. hallo bonsje
    Het verbaasd me iedere keer weer,hoe goed je kan schrijven,en je gevoelens kan verwoorden.
    Je stukje deed me denken aan de 4 dingen uit spreuken 30 waar het nooit genoeg voor is.
    Het graf, een onvruchtbare baarmoeder,de aarde,die nooit genoeg water heeft, en het vuur.
    Je verlangen is dus heel intens,hevig, het doet letterlijk pijn,en dat mag ook.
    En ik zeg het toch: Ga niet naast Jezus met je kruis,maar ga eens op zijn rug zitten.
    Dat is “anders” dragen.
    lof joe

    Heel voorzichtig wil ik ook reageren,als moeder van 5 kinderen.

    1. Wauw! Wat een lief commentaar! Ik leg mijn verdriet ook zeker neer bij mijn Heer maar ondanks dat…het doet zo zeer….

  2. Kippenvel Bonnie!
    Ik weet nog aantal jaren terug in de vis toen jeje mooie tattoo liet zien. Ik vind het zo dapper van je dat je weer dat traject ingaat. Ik wens jou en je gezin zoveel liefde, sterkte, succes en (al ben je begrijpelijk wel eens boos op hem) Gods zegen❤
    Sterkte doorzetter??
    Liefs Mariëlle

  3. Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb uren maanden jaren op deze manier gehuild. Zichtbaar en onzichtbaar en uiteindelijk toch het grote geluk mogen ervaren. Tweemaal zelfs. Als je maar onthoudt: don’t give up the fight for no reason but your own (racoon).
    Lentezoet schreef hier een prachtig gedicht over. Ik heb hem gebruikt voor een blog over hetzelfde onderwerp.
    Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe

  4. Het feit dat jouw zussen zwanger zijn, laait alle gevoelens bij jou weer op.. Ik kan me voorstellen dat jij zo graag kinderen wilt. Je weet niet hoe het is en het is een oergevoel. En als je kinderen hebt, is het ook weer retezwaar. Ik hoop dat jij heel snel met de hormoonbehandelingen mag beginnen en er ergens een gelukje op jullie wacht. ❤

  5. Lieve Bonsje,
    Ik volg je nog niet zo lang maar ik vind jullie een super leuk en spontaan gezin.
    Toch zit ik nu even in tweestrijd want “mag” ik wel reageren op dit bericht? Ik heb zelf 5 kinderen en ik was na 1x proberen zwanger, zelfs met de laatste op mijn 39ste.
    Ik weet niet of je al een miskraam hebt gehad, ikzelf heb er 4 gehad. Dus misschien kan ik een heel klein beetje voelen wat jij nu voelt?
    Ik leef met jullie mee en heb kennissen die hetzelfde hebben doorgemaakt als jullie. Ook daar duurde het wel tot 10 jaar voordat ze eindelijk een kindje kregen.
    Toch wil ik even reageren omdat het me een beetje verdriet doet om je zo te zien worstelen met het zwanger worden. Gewoon omdat ik het niet leuk voor je vind en hiermee even een arm om je heen wil slaan en je een dikke knuffel wil geven.
    Liefs van mij

    1. lieve woorden, dank je wel! Ik weet idd hoe het voelt om een miskraam mee te maken. Ook daarom weet ik dat ik het wel kan 🙁 Deze dagen gaan ook weer voorbij, soms moet je gewoon even ‘luchten’

  6. Die eenzaamheid, je eenzaam voelen met het verdriet al is het op een ander gebied, begrijp ik heel goed. Maar idd niemand kan voelen wat jij voelt als je het zelf niet meemaakt! En die opmerkingen over God.. zucht.. Heb ook behoorlijk wat advies van “God” gekregen. Zal ongetwijfeld goedbedoeld zijn, maar je wordt er idd pis nijdig van!!

    Lieve schat, ik blijf voor jullie bidden. En ik hoop echt dat je binnenkort een blog vol schrijft met geklaag over hoe misselijk je wel niet bent door je zwangerschap!!!!

    Hele dikke kus!!!??

  7. Veel sterkte samen. Valt allemaal niet mee. Ik hoop dat het jullie lukt. Wij zijn zelf na ruim 15 jaar met veel kunst en vliegwerk zwanger geworden en achteraf gezien is het het allemaal waard geweest. Niet dat je daar veel aan hebt. Maar toch ? Als een ander er wat over vraagt ofzo zeg ik altijd dat je een goed huwelijk moet hebben anders trek je het niet. Nogmaals veel kracht en sterkte

    1. Je moet idd goed stevig in je schoenen staan, een goed gevoel voor humor hebben en een onnoemelijk grote liefde. Fijn dat het voor jullie mocht lukken!

Laat een antwoord achter aan Bonsje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

%d bloggers liken dit: